غزل شمارهٔ ۱۷۸
هر که شد محرم دل در حرم یار بماند
وان که این کار ندانست در انکار بماند
اگر از پرده برون شد دل من عیب مکن
شکر ایزد که نه در پرده پندار بماند
صوفیان واستدند از گرو می همه رخت
دلق ما بود که در خانه خمار بماند
محتسب شیخ شد و فسق خود از یاد ببرد
قصه ماست که در هر سر بازار بماند
هر می لعل کز آن دست بلورین ستدیم
آب حسرت شد و در چشم گهربار بماند
جز دل من کز ازل تا به ابد عاشق رفت
جاودان کس نشنیدیم که در کار بماند
گشت بیمار که چون چشم تو گردد نرگس
شیوه تو نشدش حاصل و بیمار بماند
از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر
یادگاری که در این گنبد دوار بماند
داشتم دلقی و صد عیب مرا می‌پوشید
خرقه رهن می و مطرب شد و زنار بماند
بر جمال تو چنان صورت چین حیران شد
که حدیثش همه جا در در و دیوار بماند
به تماشاگه زلفش دل حافظ روزی
شد که بازآید و جاوید گرفتار بماند
Hafız Divânı Şirâzi 178
Gönüle mahrem olan, sevgilinin hareminde kaldı
o ki bu işi bilmedi, inkarda kaldı
Gönlüm, perdeyi aştıysa ayıplama.
Tanrı'ya şükürler olsun, zan perdesinde kalmadı ya.
Sofiler, hep sarhoş oldular, geçip gittiler; bu halleri de unutuldu, gitti!
Her pazar başında söylenip duran yalnız bizim maceramız!
O billûr elden aldığımız lâl renkli şarabın her katrası tahassür göz yaşı oldu da inciler saçan gözde kaldı.
Gönlümden başka aşka düşüp ezelden ebede kadar âşık olan hiç kimseyi duymadım.
Bu dönen kubbede aşk sözünün sesinden daha hoş bir yadigâr kaldığını görmedim.
Nergis, gözüne özendi, fakat şiveni elde edemedi ki. Sadece hasta ve mahmur bir hale düşüp kaldı, işte o kadar!
* Bir hırkam vardı, yüzlerce ayıbımı örterdi.. hırka, şaraba ve çalgıya rehin oldu, elimde kalan yalnız bir zünnar!
* Çin sureti, senin güzelliğine öyle hayran oldu ki macerası her yerde kapılarda, duvarlarda kaldı; hâlâ söylenir, seyredilir!
Hâfız‟ın gönlü, bir gün olur tekrar gelirim diye zülfünün seyrangâhına gitti ama orada tutuldu kaldı, geri gelmedi gitti!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
teşekür ederiz