Herkesin güneşi gece olunca batar; Benim güneşim her gece,akşam namazında doğar

جویندۀ ما به شهر در بسیارست   

ای هر که مرا جوید کارش زارست   

بر درگه ما ز ده هزاران دارست

بر هر داری سر مریدی زارست

bu şehirde bizi arayanlar çoktur.

her kim ki bizi arıyor onun işi inlemektir.

kapımızda darağacından on binlercesi var

her birinde bir müridin başı inlemektedir.

بر کش ای دوست  تیری از ترکش

پس به ابروی چون کمان  در کش                                                                                aynuk kudat hemedani

هان   دلم  گر نشانه می حواهی

زدن از تست و از من آهی  خوش 

ey sevgili ! okluğundan bir ok çek

sonra yay gibi kaşına yerleştir.

hedef istiyorsan işte sana gönlüm.

vurmak sana  ah çekmek bana hoş

fahretti ırakı

tur lalesi

 لالۂ طور

شہید ناز او بزم وجود است

نیاز اندر نہاد ہست و بود است

نمی بینی کہ از مہر فلک تاب

بہ سیمای سحر داغ سجود است

Varlik bezmi onun nazının  şahididir. Bütün mükevvenatın

tiynetinden ona bir niyaz yükseliyor. 

Görmüyor musunuz, felekleri aydınlatan güneş,

seherin yüzünde bir secde değildir. 

دل من روشن از سوز درون است

جہان بین چشم من از اشک خون است

ز رمز زندگے بیگانہ تر باد

کسی کو عشق را گوید جنون است

Gônlümün aydınlığı  içimin yanışındandır. Gözümün cihanı 

görmesi kanlı gözyaşı döktüğümdendir. 

Aşka delilik diyen

insan, hayatın sırrına daha da yabancı olsun!

بہ باغان باد فروردین دہد عشق

بہ راغان غنچہ چون پروین دہد عشق

شعاع مہر او قلزم شکاف است

بہ ماھے دیدۂ رہ بین دہد عشق

Aşk, bahçelere bahar rüzgarı  hediye eder. Aşk, dağ etekle

rine yıldız gibi goncalar serper. Aşk güneşinin işte, denizleri

deler geçer de baliğa yolunu bulduran bir göz ihsan eder.

عقابان را بھای کم نہد عشق

تذروان را ببازان سر دہد عشق

نگہ دارد دل ما خویشتن را

ولیکن از کمینش بر جہد عشق

Aşk, kartallara pek az kıymet verir. Lakin sulunleri avladiğı

için sahinlere caninı feda eder. Gönlümüz kendini korur.

 ama    aşk, pusudan bir fırlamayı    gorsün.

ببرگ لالہ رنگ آمیزی عشق

بجان ما بلا انگیزی عشق

اگر این خاکدان را واشگافی

درونش بنگری خونریزی عشق

Lale yapragina renk veren aşktır.. Canımızı beladan belaya

atan aşktır. Eger bu topragi (bu fâni alemi) deşersen içinde aşkın nice kanlar döktüğünü gorürsün.

نہ ہر کس از محبت مایہ دار است

نہ با ہر کس محبت سازگار است

بروید لالہ با داغ جگر تاب

دل لعل بدخشان بی شرار است

Herkes sevgiden nasipli degildir. Zaten sevgi de herkesle uyuşmaz  lale yürekler  yakan bir dağ  ile yerden biter  bedahşan la linin  gönlünde bir kıvılvcım   bile yoktur.

درین گلشن پریشان مثل بویم

نمیدانم چہ میخواھم چہ جویم

برآید آرزو یا بر نیاید

شہید سوز و ساز آرزویم

Bu gönül bahçesinde koku gibi perişan ve avareyim. bilmi

yorum; ne istiyorum, ne arıyorum. Bir insanın istediği ya olur 
 ya olmaz  Beni arzumun olmasıda öldürüyor.

 olmaması da.

جہان مشت گل و دل حاصل اوست

ہمین یک قطرۂ خون مشکل اوست

نگاہ ما دو بین افتاد ورنہ

جہان ھر کسی اندر دل اوست

Cihan, bir avuç çamur, gönül de onun mahsüü. Işte cihanın 

bütün müşkülü bu bir katre kandan başka bir şey olmayan  

gönülden çıkıyor. Biz biri iki görüyoruz, yoksa herkesin cihanı

kendi gönlü içindedir.

سحر می گفت بلبل باغبان را

درین گل جز نہال غم نگیرد

بہ پیری میرسد خار بیابان

ولی گل چون جوان گردد بمیرد

Seher vakti bülbül bahcivana divordu: Bu toprağın gam fi

dan dan baska bir sey  yetişmez. Çöllerdeki deve dikenleri yaşar

ihtiyarlar; lakin gül, tam gençlik   çağında olür gider

جہان ما کہ نابود است بودش

زیان توام ہمی زاید بسودش

کہن را نو کن و طرح دگر ریز

دل ما بر نتابد دیر و زودش

Bizim cihanımızda -ki varlığı, yokluktur- ziyan, kar ile ikiz

doğuyor. Eskiyi yenile, başka bir biçime koy: gönlümüzün, artik 

dünyanın geç kalmak, acele etmek gibi şeylerine tahammulu kalmadi.

نوای عشق را ساز است آدم

کشاید راز و خود رازست آدم

جہان او آفرید این خوبتر ساخت

مگر با ایزد انباز است آدم

Ask nağmesini çalan saz (ney) Adem'dir. Bize sırları açan

Adem'in kendisi, bizzat sırdır. Cihan  o, (Cenabı Hak) yarattı; 

bu (Adem), daha güzellestirdi. Yoksa Adem, Allah'in nazirimidir?

نہ من انجام و نی آغاز جویم

ہمہ رازم جھان راز جویم

گر از روی حقیقت پردہ گیرند

ھمان بوک و مگر را باز جویم

Ben ne mebdei, ne de meadi arıyorum. Bastan başa bir sir

rim ve sir cihaninı  arıyorum. Baştan başa bir sırrım ve sir cihanını

arıyorum. Eger hakikatin yüzünden sir perdesini çekip

kaldırsalar ben, bu sefer ihtimal ve şüpheyi ararım.

دلا نارائے پروانہ تا کی

نگیری شیوۂ مردانہ تا کی

یکی خود را بہ سوز خویشتن سوز

طواف آتش بیگانہ تا کی

Ey gönül, pervane gibi bu akilsizlik, münasebetsizlik daha

ne kadar sürecek? Ne zamana kadar erkekçe bir hareket yap

mamakta devam edeceksin? Bir kere de kendine kendi ateşini

de yak. Ne zamana kadar yabancının ateşi etrafında dönüp du

racaksin?

تنی پیدا کن از مشت غباری

تنی محکم تر از سنگین حصاری

درون او دل درد آشنائی

چو جوئے در کنار کوہساری

 Bir avuç tozdan bir vücut meydana getir. Lakin bu ten, taş

bir kaleden daha mukavim olsun. Onun içinde bir dağın kena

dan akan ırmak gibi derdin ne olduğunu bilen, duyan bir

gönül meydana çıkar.

ز آب و گل خدا خوش پیکری ساخت

جہانی از ارم زیبا تری ساخت

ولی ساقی بہ آن آتش کہ دارد

ز خاک من جہان دیگری ساخت

Allah, su ve balçıktan güzel bir şekil (insan) yaratti. Irem

bağından daha güzel bir cihan vücuda getirdi. Lakin ki, elin-

de tuttuğu o ateşle benim toprağımdan bir başka âlem yarattı.

بہ یزدان روز محشر برہمن گفت

فروغ زندگی تاب شرر بود

ولیکن گر نرنجی با تو گویم

صنم از آدمی پایندہ تر بود

Mahşer günü Brehmen Tanrı'ya şöyle dedi: "Hayat nuru,

bir kıvılcım parıltısından başka bir şey değildi. Lakin canı si

kılmazsa şunu da ilave edeyim ki: put, insan oğlundan daha payidâr idi."

گذشتی تیز گام ای اختر صبح

مگر از خواب ما بیزار رفتی

من از ناآگہی گم کردہ راھم

تو بیدار آمدی بیدار رفتی 

Ey sabah yıldızı, çok çabuk geçip gittin. Yoksa bizim gaflet

uykumuzdan usandığın için mi böyle yaptın? Ben gaflet içinde

yolunu kaybetmiş bir insanım. Sen ise uyanık geldin,

uyanık gittin.

تہی از ہای و ہو میخانہ بودی گل ما از شرر بیگانہ بودی نبودی عشق و این ہنگامۂ عشق اگر دل چون خرد فرزانہ بودی Meyhanede bu hay huy yoktu; çamurumuz kıvılcıma yabancı idi. Ne aşk, ne de bu aşk hengamesi olurdu; eğer gönül, akil gibi aklı başında olsaydı... ترا ای تازہ پرواز آفریدند سراپا لذت بال آزمائی ہوس ما را گران پرواز دارد تو از ذوق پریدن پر گشائی Ey yeni kanat acan kuş! Kanat açmak (denemek) lezzetini tamamen senin için yarattılar. Başka heves ve arzular, bizim ka natlarimıza ağırlaştırıyor; sen, yalniz uçmak zevkiyle kanatlanıyorsun چہ لذت یارب اندر ہست و بود است دل ہر ذرہ در جوش نمود است شکافد شاخ را چون غنچۂ گل تبسم ریز از ذوق وجود است ya Rabbil Su varlıkta ne lezzet var ki, her zerrenin gönlün de bir zuhur arzusu kaynıyor. Dalını kırıp doğan gül goncası varlık zevkiyle gülümsemeler saçıyor. شنیدم در عدم پروانہ میگفت دمی از زندگی تاب تبم بخش پریشان کن سحر خاکسترم را ولیکن سوز و ساز یک شبم بخش (Yanıp giden) pervanenin adem diyarında şöyle dedigini duydum: Bir an bana hayatın hummalı iztirabını ihsan et istersen seher vakti yine benim kūlümu savur. Lakin bana bir gece yanıp yakılma zevkini tattır.' مسلمانان مرا حرفی است در دل کہ روشن تر ز جان جبرئیل است نہانش دارم از آزر نہادان کہ این سری ز اسرار خلیل است Müslümanlar, size bir şey söylemek istiyorum: Bu söz Ceb rail'in canından daha parlaktır. Azer yaratılışı olanlardan onu gizliyorum; zira bu Hazret-i Ibrahim'in sırlarından bir sırdır. بکویش رہ سپاری ای دل ایدل مرا تنھا گذاری ای دل ایدل دمادم آرزوہا آفرینی مگر کاری نداری ای دل ایدل Ey gönül, ey gönül, onun diyarına yonelmis gidiyorsun: beni yalnız bırakıyorsun. Ey gönül, ey gönül; her an yeni yeni arzular yaratıyorsun; ey gönül, ey gönül, senin hiç başka işin yok mu?

اﻻ ﻳﺎ اﻳﻬﺎ اﻟﺴﺎﻗﻲ ادر ﻛﺎﺳﺎ و ﻧﺎوﻟﻬﺎ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ آﺳﺎن ﻧﻤﻮد اول وﻟﻲ اﻓﺘﺎد ﻣﺸﻜﻞ ﻫﺎ Ey saki dolaştır kadehi Aşk kolay göründü evvel ;sonra müşkiller çıktı ﺑﻪ ﺑﻮي ﻧﺎﻓﻪاي ﻛﺎﺧﺮ ﺻﺒﺎ زان ﻃﺮه ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ز ﺗﺎب ﺟﻌﺪ ﻣﺸﻜﻴﻨﺶ ﭼﻪ ﺧﻮن اﻓﺘﺎد در دلﻫﺎ mis kokusu umuluyordu.sabah rüzgarı dağıtacak zülüfleri Kıvrım saçlar yüzünden gönüller kan doldu. ﻣﺮا در ﻣﻨﺰل ﺟﺎﻧﺎن ﭼﻪ اﻣﻦ ﻋﻴﺶ ﭼﻮن ﻫﺮ دم ﺟﺮس ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ دارد ﻛﻪ ﺑﺮﺑﻨﺪﻳﺪ ﻣﺤﻤﻞﻫ Cananın konağında olmaz işret güveni "bağlayın yükleri" diye feryat ediyor çan به ﻣﻲ ﺳﺠﺎده رﻧﮕﻴﻦ ﻛﻦ ﮔﺮت ﭘﻴﺮ ﻣﻐﺎن ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻚ ﺑﻲ ﺧﺒﺮ ﻧﺒﻮد ز راه و رﺳﻢ ﻣﻨﺰل ها "seccadeni meye bulaştır " derse pirin yol yordamdan habersiz kalmaz salik dediğin ﺷﺐ ﺗﺎرﻳﻚ و ﺑﻴﻢ ﻣﻮج و ﮔﺮداﺑﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺎﻳﻞ ﻛﺠﺎ داﻧﻨﺪ ﺣﺎل ﻣﺎ ﺳﺒﻜﺒﺎران ﺳﺎﺣﻞ ﻫﺎ Gece karanlık,dalgalar korkutucu,girdap ürkütüyor. Sahilde yaşayanlar nasıl haberi olur halimizden ﻫﻤﻪ ﻛﺎرم ز ﺧﻮد ﻛﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﺑﺪﻧﺎﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ آﺧﺮ ﻧﻬﺎن ﻛﻲ ﻣﺎﻧﺪ آن رازي ﻛﺰ او ﺳﺎزﻧﺪ ﻣﺤﻔﻞﻫﺎ Bencillikten çıktı adım kötüye,işim sarpa sardı meclis kurulmuş,bu sır nasıl gizli kalır oradan ﺣﻀﻮري ﮔﺮ ﻫﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻲ از او ﻏﺎﻳﺐ ﻣﺸﻮ ﺣﺎﻓﻆ ﻣﺘﻲ ﻣﺎ ﺗﻠﻖ ﻣﻦ ﺗﻬﻮي دع اﻟﺪﻧﻴﺎ و اﻫﻤﻠﻬ huzur istiyorsan hafız ,kaybolma onun gözünden kavuştunsa sevdiğine ,sat anasını dünyanın

GAZEL /ﻏﺰل 2 ﺻﻼح ﻛﺎر ﻛﺠﺎ و ﻣﻦ ﺧﺮاب ﻛﺠﺎ ﺑﺒﻴﻦ ﺗﻔﺎوت ره ﻛﺰ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ İşim nasıl girer yoluna şans kim ? Harap olmuş ben kim? Gör İşte farkı O yol nerey gider ? Bu yol nereye ? دﻟﻢ ز ﺻﻮﻣﻌﻪ ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺧﺮﻗﻪ ﺳﺎﻟﻮس ﻛﺠﺎﺳﺖ دﻳﺮ ﻣﻐﺎن و ﺷﺮاب ﻧﺎب ﻛﺠﺎ Usandım manastırından ;riyakarlık hırkasından! Meyhane nerde ? Saf şarap nerde? ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺖ اﺳﺖ ﺑﻪ رﻧﺪي ﺻﻼح و ﺗﻘﻮا را ﺳﻤﺎع وﻋﻆ ﻛﺠﺎ ﻧﻐﻤﻪ رﺑﺎب ﻛﺠﺎ Salahın ,takvanın ne ilgisi var rintlikle? Vaaz dinlemek nerede ;rebap nağmesini dinlemek nerede! ز روي دوﺳﺖ دل دﺷﻤﻨﺎن ﭼﻪ درﻳﺎﺑﺪ ﭼﺮاغ ﻣﺮده ﻛﺠﺎ ﺷﻤﻊ آﻓﺘﺎب ﻛﺠ Ne anlar düşmanlar dost yüzünden ? sönmüş kandil nerede parlak güneş nerde? ﭼﻮ ﻛﺤﻞ ﺑﻴﻨﺶ ﻣﺎ ﺧﺎك آﺳﺘﺎن ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻛﺠﺎ روﻳﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎ از اﻳﻦ ﺟﻨﺎب ﻛﺠ Gözümüzüm ilacıysa eşiğinin toprağı; nereye gidelim huzurundan sen söyle ﻣﺒﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﻴﺐ زﻧﺨﺪان ﻛﻪ ﭼﺎه در راه اﺳﺖ ﻛﺠﺎ ﻫﻤﻲروي اي دل ﺑﺪﻳﻦ ﺷﺘﺎب ﻛﺠ Görme sadece çenesinin çukurunu başka çukurlar var bu yolda nereye gidersin gönül böyle acele nereye? ﺑﺸﺪ ﻛﻪ ﻳﺎد ﺧﻮﺷﺶ ﺑﺎد روزﮔﺎر وﺻﺎل ﺧﻮد آن ﻛﺮﺷﻤﻪ ﻛﺠﺎ رﻓﺖ و آن ﻋﺘﺎب ﻛﺠﺎ geçti gitti vuslat zamanı ;hey gidi gönül ey gönül O gamzeler nerde ? o çıkışmalar hani? ﻗﺮار و ﺧﻮاب ز ﺣﺎﻓﻆ ﻃﻤﻊ ﻣﺪار اي دوﺳﺖ ﻗﺮار ﭼﻴﺴﺖ ﺻﺒﻮري ﻛﺪام و ﺧﻮاب ﻛﺠﺎ Dostum ;uyku durak bekleme Hafızdan karar ne demek ? sabır nerede ? Uyku hani?

غزل شمارهٔ ۱ عراقی » دیوان اشعار » غزلیات هر سحر صد ناله و زاری کنم پیش صبا تا ز من پیغامی آرد بر سر کوی شما her seher ahu zar ile derdimi rüzgara söyledim ta benim feryadımı sevgiliye götürsün باد می‌پیمایم و بر باد عمری می‌دهم ورنه بر خاک در تو ره کجا یابد صبا؟ rüzgar gibi esip ömrümü rüzgara adadım yoksa seher vakti ! senin eşiğinin toprağına, kim nasıl yol bulur. چون ندارم همدمی، با باد می‌گویم سخن چون نیابم مرهمی، از باد می‌جویم شفا çün bir hemdem,bir dost yok. rüzgarla hemdem olmuşum çün bir merhem bulamadım .rüzgarda arıyorum derman آتش دل چون نمی‌گردد به آب دیده کم می‌دمم بادی بر آتش، تا بتر سوزد مرا gönül ateşi olanın gözünden yaş eksilmez nefesimi rüzgardan aldım . taki gönül ateşim beter yansın تا مگر خاکستری گردم به بادی بر شوم وارهم زین تنگنای محنت آباد بلا eğer yanıp kül olursam.bilki rüzgarda savrulurum taki bu şehrin bela azap zindanından kurtulurum مردن و خاکی شدن بهتر که بی تو زیستن سوختن خوشتر بسی کز روی تو گردم جدا ölüp toprak olmak sensiz yaşamaktan daha iyidir. senin çehrenden ayrı olmaktansa yanmak daha güzeldir. خود ندارد بی‌رخ تو زندگانی قیمتی زندگانی بی‌رخ تو مرگ باشد با عنا senin cemalın, yoksa bana yaşamın ne kıymeti vardır. senin cemalın, yoksa bana hayat ; ölüm ve azaptır.

علی شریعتی /ali şeriati

معبد – کتاب کویر mabed- kitabı kevir 

ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﭼﻮ ﺷﺐ آﯾﺪ ﻓﺮو ﺷﻮد ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﻦ ﺑﺮآﯾﺪ، ﻫﺮ ﺷﺐ، ﻧﻤﺎز ﺷﺎم ﻧﻘﺪ ﺟﺎن اﯾﺸﺎن ﺑﻮد و ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ اﯾﺸﺎن ﺑﻮد و، در ﺳﺎﯾﻪ ﺷﺐ، ﭘﺮورﻧﺪه وﺻﺎل و ﻓﺮاق ﺷﻮﻧﺪ دﯾﺸﺐ ﺧﻮب ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺮاغ رﻫﺎ ﮐﺮده ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راه ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺎز آﻣﺪ، ﻫﺮﮔﺎه، روز از ﻫﻤﻪ وﻗﺖ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺗﺮ و زﺷﺖ ﺗﺮ و آزاردﻫﻨﺪه ﺗﺮ اﺳﺖ، ﺷﺐ آﺷﻨﺎﺗﺮ و زﯾﺒﺎﺗﺮ و ﻏﻤﮕﺴﺎرﺗﺮ ﻣﯽ آﯾﺪ و »اﻣﺮوز«، از ﻫﻤﻪ وﻗﺖ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺗﺮ و زﺷﺖ ﺗﺮ و آزارﮐﻨﻨﺪه ﺗﺮ ﺑﻮد. ﭼﻪ ﺷﺐ ﺧﻮب و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ! در اﻃﺎق ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ام و ﭘﻨﺠﺮه ام ﺑﻪ روي اﯾﻦ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﺧﺎﻣﻮش و ﻣﺮﻣﻮزي ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺎﮐﻦ زﻧﺪه آﻧﻢ، ﺑﺎز اﺳﺖ. در اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﺎن ﻣﻦ، در ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ آرام و ﺑﯽ رﻧﺞ ﺧﻮﯾﺶ، در اﻧﺘﻈﺎر ﻏﻮﻏﺎي رﺳﺘﺎﺧﯿﺰ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده اﻧﺪ. ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻣﻦ ﭘﺎرﻧﺎس1! ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﭘﺎك و ﺳﺮﺷﺎر از روح، در اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺷﺮاب و ﺷﻬﻮت و ﭘﻮل، ﺷﻬﺮ ﺑﯽ ﻋﺸﻖ، ﺑﯽ آﺷﻨﺎﯾﯽ، ﺑﯽ رزاس، ﺷﻬﺮي ﻋﻈﯿﻢ ﺑﺮ !«ﺑﺎﻻي ﯾﮏ »ﺳﮑﻪ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻣﻦ ﭘﺎرﻧﺎس! ﭼﻪ ﺷﮕﻔﺖ ﺟﺎﯾﯽ! ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻮﺷﻪ اي ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻏﺮﺑﺖ آﻟﻮده ﭘﻬﻨﺎور، »ﺻﺤﻦ ﺣﯿﺎت ﻣﻦ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻮد: ﻣﻦ ﭘﺎرﻧﺎس! ﭼﻪ ﺷﮕﻔﺖ ﻧﺎﻣﯽ! اﻣﺎ ﻧﻪ در آﺗﻦ، در ﭘﺎرﯾﺲ! ﻧﻪ ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪي ﻣﻐﺮور ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن، ﺑﺮ ﭘﺴﺘﯽ اﻓﺘﺎده ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن! ﻧﻪ در ﻣﻌﺒﺪ دﺧﺘﺮان زﯾﺒﺎي زﺋﻮس، ﻣﺪﻓﻦ ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﺮگ! 

“Herkesin güneşi gece olunca batar; 

Benim güneşim her gece,akşam namazında doğar.” 

aynul kudat Bu söz onların sermayesiydi; gecenin gölgesinde, vuslatla ayrılık tarafından eğitilir lerdi . Ben im güzel dün gecem, yolunu dört gözle bekleyen geride bıraktığı kimseyi görmek için geri döndü Her ne vakit gündüz, her zamankinden daha yabancı, daha çirkin ve daha eziyet verici olsa gece bir o kadar tanıdık, güzel ve dert ortagı olarak gelir bana “bugün her zamankinden daha yabancı, daha çirkin daha eziyet vericiydi Ne güzel ve ne sevimli bir gece! Issız odamda oturmuşum pençerem, içindeki biricik "canlı" sakini oldugum bu suskun ve esrarlı mezarliga dogru açılıyor. Burada bütün komşularım.kendi huzurlu ve acısız yalnızlıkları içinde, kıyametin kopuşunu sessizce bekliyorlar. Montparnasse Mezarligi bu sarap , şehvet ve para şehrinde bu aşksız tanıdıksız, Rosace ‘ sız şehirde,paranın üzerine kurulmus bu koca şehirde, temiz ve ruh dolu biricik köşe Montparnasse Mezarlığı Ne ilginç bir yer! Bu pislik içindeki geniş gurbette, benim yaşam alanım olabilecek biricik köşe Montparnasse ! Ne ilginç bir ad Ama Atina'da degil, Pariste Dağların mağrur tepelerinde degil, bir mezarligin yere yakın! alçaklarında Zeus'un güzel kızlarınin tapınagi degil, ölüm çocuklarının kabri

 ! ﭘﻨﺠﺮه ام را ﺑﻪ روي ﻣﻦ ﭘﺎرﻧﺎس ﮔﺸﻮده ام و در اﯾﻦ ﺻﺤﻦ ﺣﯿﺎط و ﺻﺤﻨﻪ ﺣﯿﺎت ﺧﻮﯾﺶ، در اﯾﻦ ﺑﺎﻏﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ، »درﺧﺘﺎن ﺻﻠﯿﺐ« روﯾﯿﺪه اﻧﺪ، ﻧﻪ دﺧﺘﺮ زﯾﺒﺎي زﺋﻮس را ﻣﯽ ﻧﮕﺮم ﮐﻪ، ﺑﻪ ﻫﻤﺪاﺳﺘﺎﻧﯽ ﺳﺰارﻫﺎي اﯾﻦ روم، و ﻫﻤﺪﺳﺘﯽ ﺟﻬﻮدان و ﻓﺮﯾﺴﯿﺎن و ﺧﯿﺎﻧﺖ ﯾﻬﻮداي اﯾﻦ ﻗﺮن، ﻫﺮ ﯾﮏ ﻣﺴﯿﺤﯽ ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪه اﻧﺪ! آن ﻋﺮش ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن ﭘﺎرﻧﺎس ـ ﮐﻪ ﮐﻌﺒﻪ اﻟﻬﻪ ﻫﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎ و ﻫﻨﺮﻫﺎ ﺑﻮد و ﻣﻌﺒﻮد دل ﻫﺎي ﺳﺮﺷﺎر ﻋﺸﻖ و ﺟﻤﺎل و اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ـ اﮐﻨﻮن، اﯾﻦ ﻓﺮش ﭘﺴﺖ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﭘﺎرﻧﺎس ﺷﺪه اﺳﺖ، دﺧﻤﻪ ﻣﺮگ و ﻫﻮل، ﻣﻨﻔﻮر دل ﻣﻦ، اﯾﻦ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﺮﯾﺪه از اﺻﻞ ﺧﻮﯾﺶ، اﻓﺘﺎده در اﯾﻦ ﻣﻦ ﭘﺎرﻧﺎس! در آن دوردﺳﺖ، از ﮐﺮاﻧﻪ ﺳﻦ، ﺑﺮج ﺑﻠﻨﺪ و زﯾﺒﺎي اﯾﻔﻞ ـ ﮐﻪ اﻋﺠﺎز ﻫﻨﺮش ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻣﺮا ﻣﺴﺤﻮر ﻣﯽ دارد ـ ﻧﻤﺎﯾﺎن اﺳﺖ. اﻣﺎ ﭼﺮاغ ﮔﺮداﻧﺶ ﮐﻪ، در ﺷﺐ ﺑﺮ ﺑﺎﻻي ﺳﺮش ﭼﺮخ ﻣﯽ ﺧﻮرد و ﭘﯿﺎﭘﯽ، ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ و ﻣﺪام، ﻓﻀﺎي ﺗﺎرﯾﮏ اﻃﺎق ﺗﻨﻬﺎي ﻣﺮا ﺑﺎ ﭘﺮﺗﻮ ﺧﯿﺮه ﮐﻨﻨﺪه اش روﺷﻦ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ، دﯾﺮي اﺳﺖ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺷﮕﻔﺘﺎ! در ﻗﺎﻣﺖ اﯾﻦ ﺑﺮج آﻫﻨﯿﻦ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ، در ﻫﺮ ﭼﺸﻢ زدن روﺷﻦ ﺗﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﻻي ﻣﻨﺎره زرﯾﻦ ﻣﻌﺒﺪ را ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ! ﺷﮕﻔﺘﺎ! ﺑﺎﻧﮓ اذاﻧﯽ ﮐﻪ از ﺻﺒﺤﯽ دوردﺳﺖ، در اﻗﺼﺎي ﻣﺸﺮق، ﻣﯽ رﺳﺪ ﮔﻮﯾﯽ از ﺣﻠﻘﻮم اﯾﻦ ﺑﺮج ﺑﺮ ﻣﯽ آﯾﺪ! ﺷﮕﻔﺘﺎ! ﺳﻦ، در ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﻢ ﮔﺎه ﺟﻠﻮه ﺳﻨﺪ ﺳﭙﯿﺪ را ﻣﯽ ﮔﯿﺮد و ﮔﺎه ﭼﻬﺮه رود ﺳﺮخ را و ﮔﺎه... ﭘﯿﭻ و ﺗﺎب ﻣﻠﺘﻬﺐ و ﺧﺎﻃﺮه آﻣﯿﺰ ﻓﺮات ﺳﺒﺰ را... ﺷﮕﻔﺘﺎ! آﻓﺘﺎب در درﯾﺎي ﻣﻐﺮب ﻓﺮو ﻧﺸﺴﺖ و اﮐﻨﻮن، از ﭘﺲ اﯾﻦ ﭘﺮده آرام ﺷﺐ، ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ دور از ﻣﻦ، اﻣﺎ رو در روي ﻣﻦ، ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ؟ اﻣﺎ در درون ﻣﻦ، از ﮐﺮاﻧﻪ ﻫﺎي ﻋﻄﺸﻨﺎك و ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻮﯾﺮ ﺳﺮ ﻣﯽ زﻧﺪ و »ﺑﻪ ﮐﺮدار ﭼﺮاﻏﯽ ﻧﯿﻢ ﻣﺮده، ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﻓﺰون ﮔﺮددش روﻏﻦ«، دﻣﺎدم ﻣﯽ روﯾﺪ و ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎي زرﯾﻨﺶ از ﭘﺲ دﯾﻮاره اﻓﻖ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺳﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ. در ﺳﯿﻨﻪ اﯾﻦ ﺻﺤﺮاﯾﯽ ﮐﻪ، از ﻫﺮ ﺳﻮ، ﺗﺎ اﻓﻖ داﻣﻦ ﮐﺸﯿﺪه اﺳﺖ ـ ﭘﺲ از ﻧﻪ ﻗﺮن ﮔﺮد ﺷﺘﺎﺑﺎن ﺳﻮاري ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ! ﺑﺮ ﺳﻤﻨﺪ ﺑﺎدﭘﺎﯾﺶ، از ﺑﻠﻨﺪي ﻃﻠﻮع، ﺳﺮازﯾﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﭼﺸﻤﻪ ﺟﻮﺷﺎن ﻓﻠﻖ را ﻣﯽ ﺷﮑﺎﻓﺪ و، ﺑﺮ ﺟﺎده ﻧﻮر، ﻣﯽ ﺗﺎزد و ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﯾﺪ! ﺻﺪاي ﺳﻢ ﺿﺮﺑﻪ ﻫﺎﯾﺶ را ﮐﻪ در دﻟﻢ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻮري دﯾﮕﺮ ﻣﯽ اﻓﮑﻨﺪ، ﺑﺮ ﭘﺸﺖ زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﻨﻮم و در ﮔﻮﺷﻪ ﺗﻨﻬﺎي اﯾﻦ ﺷﺐ، در اﯾﻦ ﻏﺮﺑﺖ ﺳﺎﮐﺖ و ﺑﯽ اﻧﺘﻬﺎ، در ﮐﻨﺎر اﯾﻦ ﭘﻨﺠﺮه اي ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺎرﻧﺎسِ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﺷﺪه اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﺎز اﺳﺖ، اﯾﺴﺘﺎده ام و ﻧﮕﺎﻫﻢ دراﻋﻤﺎق اﯾﻦ ﻏﺒﺎر ﮔﻢ ﺷﺪه اﺳﺖ و دﻟﻢ، ﻫﻤﭽﻮن ﭘﺮﻧﺪه اي وﺣﺸﯽ، ﺧﻮد را دﯾﻮاﻧﻪ وار ﺑﻪ در و دﯾﻮار ﻣﯽ زﻧﺪ ﺗﺎ از ﻣﻦ ﺑﮕﺮﯾﺰد و ﺑﺎل در ﺑﺎل آن دو ﭘﺮﺳﺘﻮي آزاد و ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ، ﭘﺮواز ﮐﻨﺪ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﺮ دو دﺳﺘﻢ ﻗﻔﺴﺶ را ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻧﮕﻬﺪاﺷﺘﻪ ام ﺗﺎ ﻧﮕﻬﺶ دارم. چه دﺷﻮار اﺳﺖ در ﮐﻨﺎر اﯾﻦ ﭘﻨﺠﺮه اﯾﺴﺘﺎدن!

Penceremi Montparnasse' a doğru açmış, bu kendi

hayat sahnemde ve bahçelik alanım da, her yerinde 

"haç ağaçlarının bittigi bu bahçede,

Yahudiler ve Ferisilerin işbirlğiyle, bu yüzyılın

Roma'nın sezarlarıyla elbirligi ederek, 

Yahuda'sının ihaneti

sonucunda her biri çarmıha gerilmiş birer Mesih olan,zeus'un dokuz güzel kızını seyrediyorum. Güzellik ve sanat tanrıça larınin Kabesi, aşk, güzellik ve insanlık dolu yüreklerin mabudu olan Parnasse Dağının o yüksek zirveleri şimdi, Parnasse Mezarlığının şu değersiz yaygısına dönüşmüştür. ölüm ve korku çukuru; yüreğimin nefret ettiği, kendi aslından koparılmış dal şimdi Montparnasse içine düşmüş

çok uzaklardan, Seine'in kıyısında, sanatsal mucizesi gözlerimizi buyüleyen yüksek

ve güzel Eyfel Kulesi gorünüyor.

ama geceleri, üzerinde hiç yorulmadan art arda dönüp duran ıssız odamın karanlık ortamını göz kamaştırıcı ışıklarıyla aydınlatan döner projektoru, nicedir sönmüş

hayret! Ben bu demir kulenin boyunda, her an daha fazla, her göz kırpmada daha açık mabedin altin minaresinin tepesini görüyorum ! hayret ! Sanki doğunun uzaklarından, uzak bir sabahtan 

senden uzakta, ama benimle yüz yüze, nasıl desem, içimde çölün susuz ve suskun kıyılarından başını uzatarak, her an yağı artan yarı sönük bir kandil gibi ,sürekli olarak büyüyor , altın dalları ufkun duvarlarının arkasından gökyüzüne uzanıyor . Her yandan, ufku kadar eteklerini yaymış olan bu çölün ortasında dokuz asır sonra,hızlı bir atlının tozları kalkmış, Rüzgar ayaklı doru atının üstünde, gün doğumunun tepelerinden aşağı inerek tan vaktinin coşkun pınarını yarıp ışık caddesinde koştura koştura ilerliyor. Gönlümün her an başka bir heyecana kaptıran nal seslerinin darbelerini, yerin sırtında duyuyorum. 

bir ezan sesi yükseliyor kulenin bogazindan! Ne tuhaf! seine gözüme bazen bembeyaz Indus gibi, bazen kızıl bir ırmak gibi 

bazen de yeşil Fıratın ateşli, hatıraları canlandıran kıvrımlar gibi görünüyor. Ne ilginç! Güneş,.Magrip denizine gömüldü 

! Ne zordur bu pencerenin önünde durmak

Simdi, görüyorum ki gecenin sakin perdesinin ardında

Bu gecenin ıssız bir köşesinde, bu sessiz ve sonsuz gurbette, bu şehrin mezarlığa dönmüş montparnasse'ına açılan pencerenin önünde durmuşum. Bakışlarım bu tozun toprağın derinliklerinde kaybolmuş; yureğim vahşi bir kuş gibi, benden kaçıp, o özgür mutlu iki kırlangıçla kanat kanada uçmak için kendisini çılgınca duvardan duvara vuruyor. Bense onu tutmak için kafesini iki elimle sımsıkı tutmuşum

! Ne zordur bu pencerenin önünde durmak

ﭼﻪ ﺷﺒﯽ اﺳﺖ! ﭼﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎي ﺳﺒﮏ و ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﻟﻄﯿﻔﯽ، ﮔﻮﯾﯽ در ﻓﻀﺎﯾﯽ ﭘﺮ

از ﺷﺮاب ﻧﻔﺲ ﻣﯽ زﻧﻢ، ﮔﻮﯾﯽ در زﯾﺮ ﺑﺎران ﻧﺮم ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ام،

ﻣﯽ ﺑﺎرد و ﻣﯽ ﺑﺎرد 

و ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﯿﺮو ﻣﯽ ﮔﯿﺮد. ﻫﺮ ﻗﻄﺮه اش ﻓﺮﺷﺘﻪ اي اﺳﺖ ﮐﻪ از

آﺳﻤﺎن ﺑﺮ ﺳﺮم ﻓﺮود ﻣﯽ آﯾﺪ. ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﻢ؟ ﺧﺪا اﺳﺖ ﮐﻪ دارد ﯾﮏ رﯾﺰ

ﻏﺰل ﻣﯽ ﺳﺮاﯾﺪ، ﻏﺰﻟﻬﺎي ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﭘﺮﻧﻮازش، ﻫﺮ ﻗﻄﺮه اﯾﻦ ﺑﺎران

ﮐﻠﻤﻪ اي از آن ﺳﺮودﻫﺎ اﺳﺖ.

ﭼﻪ ﺷﺒﯽ! ﭼﻘﺪر در ﻫﻤﯿﻦ دﻧﯿﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺎدي ﻫﺎي ﺑﺰرگ ﭘﺪﯾﺪ آﯾﺪ؛ ﭼﻘﺪر

زﻧﺪﮔﯽ اﺳﺘﻌﺪاد دارد ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻫﺎي ﺑﺰرگ ﺑﯿﺎﻓﺮﯾﻨﺪ، ﺷﻮق و ﺷﻮر و 

ﻫﯿﺠﺎن و ﺳﯿﺮاﺑﯽ و ﺳﯿﺮاﺑﯽ ﭘﺮ و ﮔﺮم و ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﺴﺎزد؛ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه 

ﻋﻤﯿﻖ، ﺷﺪﯾﺪ، ﺳﻨﮕﯿﻦ، ﭘﻬﻨﺎور، ﺑﻠﻨﺪ، ﯾﮏ دﺳﺖ، ﺷﮕﻔﺖ ﮐﻪ رﻧﺞ ﻫﺎﯾﺶ! 

اﻣﺎ اﻓﺴﻮس ﮐﻪ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﺮا ازﯾﻦ ﮐﺎر ﻫﻤﯿﺸﻪ درﯾﻎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﺑﯿﺸﺘﺮ 

ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ رﻧﺞ ﺑﺮﯾﺰد، ﺗﻠﺨﯽ و ﻏﻢ و ﻏﺮﺑﺖ و ﻋﻄﺶ و اﺳﺎرت 

و ﺣﺮﻣﺎن و آزار و ﺷﮑﻨﺠﻪ را ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﭘﺴﻨﺪد، ﻧﻪ، ﺷﺎدي ﻫﻢ ﻣﯽ 

آﻓﺮﯾﻨﺪ و ﺑﺴﯿﺎر اﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮاي ﻣﺮدم اﻧﺪك، آدم ﻫﺎي ﮔﻨﺠﺸﮑﯽ ﮐﻪ

ﺑﺎ ﯾﮏ داﻧﻪ ﺗﻮت ﭘﺮﭘﺮ ﻣﯽ زﻧﻨﺪ و ﺟﯿﻎ ﺷﻮق ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ، ﺑﺮاي دل 

ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﻄﺸﯽ ﺑﻪ دﯾﻮاﻧﮕﯽ و ﺳﻮزاﻧﯽ ﻋﻄﺶ ﮐﻮﯾﺮﻫﺎي ﺳﻮﺧﺘﻪ دارﻧﺪ،

ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﻣﻠﮑﻮت دارﻧﺪ و دل ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻤﺎن ﻫﺎي زﯾﺒﺎ و ﺷﮕﻔﺖ و

ﻣﺘﻌﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﭘﺮورﻧﺪ

، دل ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﺳﺘﻌﺪاد ﺧﺎرق اﻟﻌﺎده

در دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ دارﻧﺪ، دل ﻫﺎﯾﯽ

ﮐﻪ دﺳﺖ اﻧﺪرﮐﺎر آﻓﺮﯾﻨﺶ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ 

ﮐﻪ آﻓﺮﯾﻨﺶ از ﺧﻠﻘﺶ ﻋﺎﺟﺰ اﺳﺖ، ﺑﺮاي اﯾﻦ دل ﻫﺎ ﮐﺎري ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. اﯾﻦ ﻫﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن 

و ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﯿﺮو ﻣﯽ ﮔﯿﺮد. ﻫﺮ ﻗﻄﺮه اش ﻓﺮﺷﺘﻪ اي اﺳﺖ ﮐﻪ از

آﺳﻤﺎن ﺑﺮ ﺳﺮم ﻓﺮود ﻣﯽ آﯾﺪ. ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﻢ؟ ﺧﺪا اﺳﺖ ﮐﻪ دارد ﯾﮏ رﯾﺰ

ﻏﺰل ﻣﯽ ﺳﺮاﯾﺪ، ﻏﺰﻟﻬﺎي ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﭘﺮﻧﻮازش، ﻫﺮ ﻗﻄﺮه اﯾﻦ

ﺑﺎران ﮐﻠﻤﻪ اي از آن ﺳﺮودﻫﺎ اﺳﺖ.

ﭼﻪ ﺷﺒﯽ! ﭼﻘﺪر در ﻫﻤﯿﻦ دﻧﯿﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺎدي ﻫﺎي ﺑﺰرگ ﭘﺪﯾﺪ آﯾﺪ؛ 

ﭼﻘﺪر زﻧﺪﮔﯽ اﺳﺘﻌﺪاد دارد ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻫﺎي ﺑﺰرگ ﺑﯿﺎﻓﺮﯾﻨﺪ، ﺷﻮق و

ﺷﻮر و ﻫﯿﺠﺎن و ﺳﯿﺮاﺑﯽ و ﺳﯿﺮاﺑﯽ ﭘﺮ و ﮔﺮم و ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﺴﺎزد؛ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن 

اﻧﺪازه ﻋﻤﯿﻖ، ﺷﺪﯾﺪ، ﺳﻨﮕﯿﻦ، ﭘﻬﻨﺎور، ﺑﻠﻨﺪ، ﯾﮏ دﺳﺖ، ﺷﮕﻔﺖ ﮐﻪ رﻧﺞ ﻫﺎﯾﺶ! 

اﻣﺎ اﻓﺴﻮس ﮐﻪ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﺮا ازﯾﻦ ﮐﺎر ﻫﻤﯿﺸﻪ درﯾﻎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ 

ﮐﻪ رﻧﺞ ﺑﺮﯾﺰد، ﺗﻠﺨﯽ و ﻏﻢ و ﻏﺮﺑﺖ و ﻋﻄﺶ و اﺳﺎرت و ﺣﺮﻣﺎن و آزار و 

ﺷﮑﻨﺠﻪ را ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﭘﺴﻨﺪد، ﻧﻪ، ﺷﺎدي ﻫﻢ ﻣﯽ آﻓﺮﯾﻨﺪ و ﺑﺴﯿﺎر اﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮ

اي ﻣﺮدم اﻧﺪك، آدم ﻫﺎي ﮔﻨﺠﺸﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ داﻧﻪ ﺗﻮت ﭘﺮﭘﺮ ﻣﯽ زﻧﻨﺪ و 

ﺟﯿﻎ ﺷﻮق ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ، ﺑﺮاي دل ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﻄﺸﯽ ﺑﻪ دﯾﻮاﻧﮕﯽ و ﺳﻮزاﻧﯽ 

ﻋﻄﺶ ﮐﻮﯾﺮﻫﺎي ﺳﻮﺧﺘﻪ دارﻧﺪ، ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﻣﻠﮑﻮت دارﻧﺪ و دل 

ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻤﺎن ﻫﺎي زﯾﺒﺎ و ﺷﮕﻔﺖ و ﻣﺘﻌﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﭘﺮورﻧﺪ، دل ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ 

اﺳﺘﻌﺪاد ﺧﺎرق اﻟﻌﺎده در دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ دارﻧﺪ، دل ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﺳﺖ 

اﻧﺪرﮐﺎر آﻓﺮﯾﻨﺶ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ آﻓﺮﯾﻨﺶ از ﺧﻠﻘﺶ ﻋﺎﺟﺰ اﺳﺖ،

ﺑﺮاي اﯾﻦ دل ﻫﺎ ﮐﺎري ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. اﯾﻦ ﻫﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن 

Ne gece ama! Ne kadar hafif, sevecen ve tatlı anlar bunlar 

Sanki şarap dolu bir havada nefes alıyorum. Sanki meleklerin yumuşacik yağmuru altında oturmuş gibiyim; yağdıkça yağıyor her an daha da şiddetleniyor. 

Her damlası, gökten başıma düşen bir melek.

Ne bileyim işte

Sanki Tanrı hiç durmadan gazel Söylüyor, romantik, sevimli, okşayış dolu gazeller; bu yağmurun her damlası, 

o şarkıların bir kelimesi Ne gece ama 

şu dünyada ne kadar büyük sevinçler meydana getirmeye, hayat, ne kadar büyük mutluluklar, dolu dolu sıcak tatlı şevkler, 

heyecanlar, tokluklar ve doyumlar yaratma yeteneğine sahipse, 

aynı ölçüde derin, siddetli, ağır ,geniş ,yüksek , benzer ve ilginç acıları vardır.

ne yazıkki ne yazıkki bu işi hep esirgerde, çok zaman , acılar yağdırmak ister neden acıdan üzüntüden gurbetten ,susuzluktan ,tutsaklıktan susuzluktan tutsakliktan, mahrumiyetten ve eziyetten işkenceden daha cok hoşlanır bilmem 

Yok yok sevinçler de yaratir, hem de pek cok: ama az sayıda insan için bir dut tanesi için pırpır eden, sevinç çığlıkları atan 

bir serçeye benzeyen insanlar için. 

Yanık çöllerin susuzlugunun çılgınlığına yakıcılığına benzeyen bir susuzluğa sahip olan melekutun yüceliğine ihtiyaç duyan, 

guzel, hayret verici yüksek imanlar besleyen ;sevmede olağan üstü yetenekleri olan, kainatın kainatın bile yaratmaya güç yetiremediği güzellikler yaratan gönüller için bu gönüller için bir şey yapmaz

در اﯾﻦ ﺑﺎزار ﭘﺴﺖ ﻋﺸﻖ ﻫﺎ و ﻧﯿﺎزﻫﺎ و ﺣﺮف ﻫﺎ و زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎي روزﻣﺮه ارزان ﻗﯿﻤﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ و اﺳﺎﻃﯿﺮ ﺑﺴﺎزﻧﺪ.

اﺳﺎﻃﯿﺮ ﻧﯿﺎز روح ﻫﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎرﯾﺦ ﺳﯿﺮﺷﺎن ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﮐﺮد.

ﻧﻪ، ﺣﯿﻒ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺗﺐ ﺷﯿﺮﯾﻦ و ﮔﺮم و ﺧﻮب را ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎي ﺗﻠﺦ و ﺳﺮد ﺧﺮاب ﮐﻨﻢ! ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ اﺳﺖ! ﭼﻘﺪر ﺗﻨﻢ داغ ﺷﺪه اﺳﺖ، ﺷﻘﯿﻘﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﯽ زﻧﺪ، ﺳﺮم ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ، ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮏ ﻣﺎده ﺗﻨﺪ اﻓﯿﻮﻧﯽ ﺧﻮرده ام، ﮐﻤﯽ ﮔﯿﺞ و ﮐﻤﯽ ﻧﺸﺌﻪ و ﮐﻤﯽ ﻣﺴﺖ و ﮐﻤﯽ ﺑﯿﻬﻮش و ﮐﻤﯽ ﻣﺪﻫﻮش و ﺧﯿﻠﯽ... ﻧﻤﯽ داﻧﻢ... ﺧﯿﻠﯽ

ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب اﺳﺖ! ﺧﯿﻠﯽ

ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﻪ ذرات ﻋﺎﻟﻢ دارﻧﺪ ﻣﺮا ﻣﯽ ﺳﺘﺎﯾﻨﺪ، ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﺘﺎره ﻫﺎي آﺳﻤﺎن از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪ اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻨﺪ، آﺧﺮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ آﻧﻬﺎ، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺷﺐ ﻫﺎ، اﯾﻦ وﻗﺘﻬﺎ، در اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎي ﺗﺎرﯾﮏ و ﺧﺎﻣﻮش و ﺧﻠﻮت، ﻣﺮا اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺪﯾﺪه اﻧﺪ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺮﯾﺸﺎن و ﻧﻮﻣﯿﺪ و ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻏﻤﮕﯿﻦ و ﺗﻠﺦ و ﻋﺒﻮس 

ﺑﻮده ام، ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ آﺳﻤﺎن ﭼﺘﺮي اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاي ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﺮ ﺳﺮم ﺑﺎز ﮐﺮده اﺳﺖ،ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ آﻣﺪه اﻧﺪ و دورم ﺣﻠﻘﻪ زده اﻧﺪ و ﻧﻮازﺷﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺪا ﻣﺮا در ﻫﻮدﺟﯽ از ﺧﯿﺎل ﻧﻬﺎده اﺳﺖ و ﺑﺎ ﺟﺎذﺑﻪ ﯾﮏ ﻋﺸﻖ ﭘﺎك و ﺻﻤﯿﻤﯽ و ﻧﯿﺮوﻣﻨﺪ از زﻣﯿﻨﻢ ﮐﻨﺪه اﺳﺖ و ﻫﻮدﺟﻢ، ﺑﺮ ﺑﺎل ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺷﻮخ و ﺷﯿﺮﯾﻦ 

زﺑﺎن، از ﻣﯿﺎن ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﺷﺎد و ﭼﺸﻤﮏ زن ﻣﯽ ﮔﺬرد و اﮐﻨﻮن ﻓﻀﺎي ﻫﺴﺘﯽ را در ﻧﻮر دﯾﺪه ام و وارد ﻫﻮاي ﻣﻠﮑﻮت ﺷﺪه ام. اﯾﻨﮏ ﭘﻬﻨﻪ اﺑﺪﯾﺖ! اﯾﻨﮏ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﯽ ﮐﺮاﻧﻪ ﻣﺎوراء، اﯾﻨﮏ ﺻﺤﺮاي آرام و ﺑﯽ آﻻﯾﺶ ﻋﺪم. اﯾﻨﮏ ﻃﻠﻮع ﻣﻬﺮﺑﺎن و زﻻل و ﺟﺎدوﯾﯽ ﻋﺸﻖ... اﯾﻨﮏ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﺮ ﻟﺒﺎن اﻓﻖ ﻫﺎي ﺷﺴﺘﻪ و ﺧﻮب و ﺑﯽ دﻏﺪﻏﻪ اﻣﯿﺪ و ﻋﻨﺎﯾﺖ ﺧﺪاوﻧﺪي در ﺑﺮاﺑﺮم، ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﭘﺮ از ﻧﻮر ﮐﺮده اﺳﺖ، ﮔﺮم ﮐﺮده اﺳﺖ و اﯾﻨﮏ ﺳﺎﯾﻪ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺑﺨﺶ ﻟﻄﻒ ﺧﺪا، اﯾﻨﮏ ﻣﻦ و ﺳﺮ ﻧﻬﺎده ﺑﺮ داﻣﺎن ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺧﺪا، و اﯾﻨﮏ...

ﻣﻌﺒﺪ! و دﮔﺮ ﻫﯿﭻ... و... دﮔﺮ ﻫﯿﭻ!...

ﭼﻪ ﺗﺜﻠﯿﺚ زﯾﺒﺎﯾﯽ! ﭼﻪ ﺷﺐ ﺳﺮﺷﺎر از اﻋﺠﺎزي! ﭼﺮاغ ﺑﺮج اﯾﻔﻞ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪه اﺳﺖ، درﯾﺎي ﻣﻐﺮب در ﺻﺤﺮاي ﻋﺪم ﻓﺮو رﻓﺘﻪ اﺳﺖ، ﺷﻬﺮ و دﯾﻮارﻫﺎ و دﯾﻮارﮔﺮاﻧﺶ ﻫﻤﻪ ﻣﺮده اﻧﺪ؛ ﻫﺴﺘﯽ دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﻃﺒﯿﻌﺖ و زادﮔﺎن آﻟﻮده اش، زﻣﺎن و ﻓﺮزﻧﺪان ﺗﺒﻬﮑﺎرش ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻪ اﻧﺪ، ﻧﻪ ﺷﺐ اﺳﺖ و ﻧﻪ دﯾﮕﺮ روز... ﻧﻪ آﺳﻤﺎن و ﻧﻪ دﯾﮕﺮ زﻣﯿﻦ، ﻧﻪ زﻣﺎن و ﻧﻪ دﯾﮕﺮ ﻣﮑﺎن، ﻧﻪ ﻣﻦ، ﻧﻪ ﻣﺎﻧﺶ، ﻧﻪ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻣﻦ ﭘﺎرﻧﺎس. زﻣﯿﻦ ﺧﺎﮐﯽ را آﺑﯽِ زﻻل اﯾﻦ ﺳﯿﻞ ﻋﺎﻟﻤﮕﯿﺮ اﯾﻦ ﻃﻮﻓﺎن ﻧﻮﺣﯽ ﮐﻪ ﮐﻮﻫﻬﺎ و ﺷﻬﺮﻫﺎ و ﺑﺮج و ﺑﺎروﻫﺎ و زﻧﺪان ﻫﺎ و ﺑﺎزارﻫﺎ ﻫﻤﻪ را در ﺧﻮد ﻓﺮو ﻣﯽ ﺧﻮرد، ﻓﺮا ﭘﻮﺷﯿﺪه اﺳﺖ و ﻣﻦ در ﮐﺸﺘﯽ ﻧﺠﺎت، ﺗﻨﻬﺎ و آزاد، ﺑﺮ ﺳﺮ اﻣﻮاج ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ در ﺑﺮاﺑﺮم 

ﺳﺮ ﺑﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻓﺮو ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ و رام ﺳﻔﺮ درﯾﺎﯾﯽ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﻌﺒﺪ ﻣﯽ راﻧﻢ! ﮐﻪ ﮐﻌﺒﻪ، ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺮ از اﻣﻮاج ﻃﻮﻓﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ اﺳﺖ1! ﺳﺮﭘﻮش ﺳﻨﮕﯿﻦ و ﺧﻔﻪ آﺳﻤﺎن را از ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﺑﺮداﺷﺘﻪ اﻧﺪ و ﻣﻠﮑﻮت، اﺑﺪﯾﺖ و ﻣﺎوراء ﺑﺮ ﺳﺮم ﺧﯿﻤﻪ زده اﻧﺪ؛ اﻓﻖ ﻫﺎي ﺧﯿﺎل اﻧﮕﯿﺰ ﻏﯿﺐ، در ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﺎن ﺣﯿﺮت زده و ﻣﺸﺘﺎﻗﻢ ﭘﺪﯾﺪار ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ. و ﻣﻦ، ﺑﺮ ﭘﺸﺖ آﻓﺮﯾﻨﺶ ـ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮن ﺧﻨﮓ رﻫﻮار ﺷﻮق، در زﯾﺮ ران دارم ـ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ ﺗﺎزم و ﺷﺮق و ﻏﺮب ﻋﺎﻟﻢ دو ﺷﺎﻫﺒﺎل ﻋﻈﯿﻤﯽ ﺷﺪه اﻧﺪ ﮐﻪ از دو ﭘﻬﻠﻮي ﻣﻦ روﯾﯿﺪه اﻧﺪ و ﻣﺮا ﺑﻪ ﻧﺮﻣﯽ ﮔﺬر ﺧﯿﺎل و ﺑﻪ ﺷﺘﺎب ﭘﺮواز ﺷﻮق، ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﻌﺒﺪ ﻣﯽ راﻧﻨﺪ!

اﯾﻨﮏ ﻣﻌﺒﺪ! ﻗﺒﻠﻪ روﺣﯽ ﮐﻪ زﻣﯿﻦ، ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺐ ﻫﯿﭻ دﻋﻮﺗﯽ، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺳﻮﯾﺶ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺧﻮاﻧﺪ، ﮐﻌﺒﻪ دﻟﯽ ﮐﻪ آﺳﻤﺎن ﭼﺸﻤﻪ ﺟﻮﺷﺎن آن »آﻓﺘﺎب« را در آن ﮔﺸﻮد و ﺧﺪا 

راز آن »ﻧﺎم ﻫﺎ« را ﺑﻪ وي آﻣﻮﺧﺖ و ﺑﺎر ﺳﻨﮕﯿﻦ آن »اﻣﺎﻧﺖ« را ﺑﺮ دوﺷﺶ ﻧﻬﺎد.

اﯾﻨﮏ ﻣﻌﺒﺪ! آﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﺮز ﮔﺮﯾﺰ روح ﮔﺮﻓﺘﺎر، زﻧﺪاﻧﯽ ﺗﻨﻬﺎي زﻣﯿﻦ، ﭘﺮﻧﺪه ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ آﺳﻤﺎن ﭘﺮواز، در ﺟﻤﻊ زاﻏﺎن و ﻻﺷﺨﻮران ﻣﺴﺖ از ﻣﺮدار، زﻣﯿﻨﺶ، ﯾﺎدآور ﺳﺮزﻣﯿﻦ زادﮔﺎه ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ، ﺑﻬﺸﺖ آﺳﻤﺎﻧﯽِ آواره اي ﺗﺒﻌﯿﺪي اﯾﻦ ﻏﺮﺑﺖ

bunlar bayağı gündelik aşkların ,

ihtiyaçların ,sözlerin ve güzelliklerin pazarında öylece

tek başlarına kalmak ve efsaneler üretmek zorundadırlar.

efsaneler tarihin doyuramadığı ruhların ihtiyacıdır.

Hayır, bu tatlı, sıcak ve güzel harareti,

bu acı ve soguk sözlerle mahvetmem yazıktır. 

Bu nasıl bir hal? Vücudum ne kadar ateşlenmiş!

Şakaklarım zonkluyor, başım ağırlaşmış; sanki afyona

benzer bir şey almışım; biraz sersem, biraz neşeli,

biraz sarhoş biraz baygın, biraz şaşkın, çok -bilmiyorum- 

çok iyiyim, çok

Sanki kainatın bütün zerreleri beni övüyor,

gökyüzündeki bütün yıldızlar, bu gece benim

çok mutlu olduğumu görmekten mutlular Ne de olsa

onlar beni, özellikle de geceleri, bu zamanlarda, 

bu karanlık, sessiz ve ıssız saatlerde 

hiç böyle görmemişlerdir. Hep perişan, umutsuz, tutuk,

üzgün, 

acılı ve somurtkan

olmuşumdur. Sanki gökyüzü,

merhamet sahibi Tanrının üzerime açtığı bir şemsiye; 

sanki butun melekler gelmis, etrafımda halka olmus, 

beni okşuyorlar. Tanrı beni bir hayal mahfesine koymuş,

temiz, samimi, güçlü bir aşkın cezbesiyle 

yerden havalandırmıştır. mahfem, tatlı 

dilli şen şakrak meleklerin kanatları üzerinde, 

sevinç içinde göz kırpan yıldızların arasından geçiyor. 

Sanki ben şu anda varlığın uzayını kat edip melekutun 

hava sahasına girmiş gibiyim. işte sonsuzlugun yaygısı işte 

yokluğun huzurlu ve kirlere bulanmamış sahrası .

işte aşkın sevecen, berrak ve büyüleyici doğuşu .

işte karşımda ilahi umudun ve inayetin yıkanmış ,

güzel ve dağdağasız ufuklarının dudaklarında 

beliren tebessüm her yeri nurla doldurmuş ,

ısıtmış bir tebessüm !

işte Tanrı’nın güven verici lutfu gölgesi ve işte tanrı’ nın 

müşfik dizlerine başını koymuş. olan ben ve işte mabet! 

başka bir hiçbirşey yok ..başka bir şey yok …!

ne güzel bir üçleme ne mucizelerle dolu bir gece !

eyfel kulesinin ışığı sönmüş, 

mağrip denizi yokluk çölüne batmış; 

şehir duvarları,o ağır duvarları tümüyle ölmüş; 

artık varlık yok ;

tabiat ve onun doğurduğu pis çocukları hepten gitmiş.

artık ne gece var ne gündüz. artık ne gökyüz ne yeryüzü ;

artık ne zaman var ne mekan ;artık ne ben varım ne 

manche ,

nede montparnasse mezarlığı bu toprak yeryüzünü,

dağları,şehirleri,burçları,,

surları zindanları,çarşıları tümüyle yutan nuh tufanının,

bütün dünyayı saran selinin tertemiz suları kaplamış.

Bense kurtuluş gemisinde yalnız ve özgür bir halde ,

bana karşı tümüyle teslim boynunu eğerek, 

deniz yolculuğuma eşlik tufan dalgalarının üzerinde

mabede doğru yol alıyorum! kabe! tufan dalgalarının

arasında

başını kaldırmış.melekut ,sonsuzluk ve mavera başımın

üzerine çadır kurmuş.;

gaybın hayaller kurduran ufukları şaşkın ve 

özlemli gözlerimin

önünde beliri vermiştir.Bense kalçalarımın altında şevkle 

koşan bir ata benzeyenkainatın sırtına binmiş koşuyorum.

Dünyanın doğusu ile batısı,iki yanımdan çıkmış.

iki büyük kanada dönüşmüş.,

bir hayal geçişinin inceleğinde,bir özlem uçuşunun hızında ,

beni mabede doğru sürüklüyorlar.

işte mabet! yeryüzünün ,

hiçbir davetin aldatmacasıyla hiçbir yöne çağıramadığı 

bir ruhun kıblesi ;gökyüzünün o kaynayan güneş çeşmesini 

içinde açtığı ,Tanrı’nın ona o “adların” sırrını öğrettiği, 

o “emanetin” ağır yükünü omuzlarına yüklediği

bir gönlün kabesi. 

işte mabet ! eşiği,tutuklu bir ruhun kaçış sınırı ;

yeryüzünün yalnız mahkumu ,pislik yiyerek kendinden geçmiş 

kargalar ve leş yiyiciler arasında uçuş göğünün 

gamlı kuşu ;zemini ,ilk doğum ülkesini hatıra getiren ,

bu gam yüklü gurbet sürgünündeki

bir avarenin semavi cenneti ;

ﻤﺒﺎر؛ دﯾﻮارش ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎه ﺳﺮي در ﮔﺮو درد؛ ﻓﻀﺎﯾﺶ ﻧﺰﻫﺘﮕﻪ رﻫﺎﯾﯽ ﺟﺎﻧﯽ

در ﺑﻨﺪ؛ ﻫﻮاﯾﺶ ﺳﺮﺷﺎر از ﻋﻄﺮ ﺧﻮش ﯾﺎد و ﻣﺤﺮاﺑﺶ داﻣﻦ ﻣﺤﺮم اﺷﮏ؛ ﻣﯿﻌﺎدﮔﻪ

روح و ﺧﺪاوﻧﺪ؛ آﻏﻮش ﮔﺸﻮده اﻧﺘﻈﺎر، ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راه ﻋﺎﺑﺪي ﺗﻨﻬﺎ؛ ﭼﺸﻢ در دل 

دو ﺧﺘﻪ، دل در آﻓﺘﺎب ﮔﺸﻮده اي ﮐﻪ از ﺳﺎﺣﻞ ﺳﺮد درﯾﺎي ﺳﻨﮕﺪل ﻣﻐﺮب،

از ﻗﻠﻪ ﻣﺘﺮوك و ﺳﺮ ﺑﺮﮐﺸﯿﺪه ﭘﺎرﻧﺎس، از ﮐﻨﺎر ﺑﺮج »اﻓﺮاﺷﺘﻪ« اﻣﺎ »ﺧﺎﻣﻮش

« اﯾﻔﻞ، از ﮐﺸﻮر ﭼﺸﻤﻪ و ﺑﺎران، ﻏﻮﻏﺎي ﺷﻬﻮت و ﺷﺮاب، اﻗﻠﯿﻢ ﭘﺮاﻗﺘﺪار وﯾﺮژﯾﻞ،

از ﺳﺎﯾﻪ ﻣﻌﺒﺪ ﺧﺎﻟﯽ و ﺧﺎﻣﻮش آن ﭘﺎﻧﺘﺌﻮن دروﻏﯿﻦ، از ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﻏﻤﺰده دﺧﺘﺮان

ﻣﺼﻠﻮب زﺋﻮس... ﺑﺎ دﻟﯽ ﺳﺮﺷﺎر، اﻣﺎ دﺳﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﺗﻬﯽ

ـ ﭼﻮن دو »ﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻔﯽِ« آواره در زﻣﯿﻦ، ﭼﻮن دو ﭘﺮﺳﺘﻮي ﺑﯽ ﺑﻬﺎر،

ﺳﺮاﺳﯿﻤﻪ در زﯾﺮ ﺳﻘﻒ آﺳﻤﺎن ـ ﭘﺎك ﺳﺒﮑﺒﺎر، ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﭘﻨﻬﺎن از ﭼﺸﻢ اﻧﺴﺎن ﻓﺮوﺷﺎن وﺣﺸﯽ و زﻧﺪه در ﮔﻮرﮐﻨﺎن

ﺟﺎﻫﻠﯿﺖ وﺣﺸﺖ، در آن »ﻋﻘﺒﻪ«ﻫﺎي ﺳﺨﺖ و در آن ﺷﺐ ﻫﺎي ﭘﺮﻫﻮل ـ ﮐﻪ ﺑﯿﻢ ﺟﺎن در آن ﺑﻮد و ﻣﺮﮔﺒﺎرﺗﺮ 

«از ﻣﺮگ در ﮐﻤﯿﻦ ـ ﭘﯿﻮﻧﺪ »ﻧﺼﺮت« ﺑﺴﺖ و ﭘﯿﻤﺎن »ﻫﺠﺮت«؛ و ﯾﮏ ﭼﻨﺪ 

در »ﻏﺎر

درﻧﮓ ﮐﺮد و دﻟﺶ ـ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ »ﯾﺎر ﻏﺎر« و ﻫﻤﮕﺎم »ﻫﺠﺮت«ش ﺑﻮد ـ او را ﭘﯿﺎﻣﺒﺮي ﮐﺮد و او را ﮐﻪ

از ﻣﺸﺮﮐﺎن و ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن ﻣﯽ ﻫﺮاﺳﯿﺪ، دل داد ﮐﻪ: »ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ از آن 

«دو ﺗﻨﻬﺎ و دو ﺳﺮﮔﺮدان و دو ﺑﯽ ﮐﺴﯽ« ﮐﻪ ﺳﻮﻣﯿﻨﺸﺎن ﺧﺪا اﺳﺖ؟»

و او از ﺧﯿﻞ »دد و داﻣﯽ ﮐﻪ او را از ﭘﺲ و ﭘﯿﺶ روان ﺑﻮدﻧﺪ«،

ﺑﻪ ﻧﯿﺮوي اﯾﻤﺎن و اﻋﺠﺎز ﻋﺸﻖ ﯾﮏ ﻣﻬﺎﺟﺮ،

رﻫﺎ ﮔﺸﺖ و ﭘﯿﻮﻧﺪﻫﺎي اﺳﺘﻮار ﺧﻮﯾﺶ را ﺑﺎ ﻗﻮم ﺑﺮﯾﺪ و رﯾﺸﻪ ﮐﻬﻦ آن

»ﺷﺠﺮه«ي ﺗﻨﺎور را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و دل ﺑﻪ درﯾﺎي آﺗﺶ زد و ﭘﺎ در ﻃﺮﯾﻘﺖ ﺳﻔﺮ ﻧﻬﺎد 

و ﺳﯿﻨﻪ ﺗﺎﻓﺘﻪ و ﺧﻠﻮت ﺳﺎﮐﺖ اﯾﻦ ﺻﺤﺮاي آﺗﺶ ﺧﯿﺰ را ﮔﺬﺷﺖ و آراﯾﻪ ﻫﺎ را ﻓﺮو رﯾﺨﺖ

و »دﺛﺎر«ي را ﮐﻪ روﺣﺶ در آن ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎنِ ﮐَﻨَﻨﺪه وﺣﯽ، ﺑﺮ ﺗﻦ درﯾﺪ و

اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ ﻋﺰﯾﺰ و ﺑﺖ »ﻋُﺰا«ي آزر ﺧﻮﯾﺶ را ﻫﻤﺮه آورد و از آﺗﺶ ﻧﻤﺮود و

ﺳﺎﺣﺮان ﻓﺮﻋﻮن و ﺻﻠﯿﺐ ﻗﯿﺼﺮ و ﮔﺮﮔﺎن ﯾﻮﺳﻒ و ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ و ﺷﻤﺸﯿﺮﻫﺎي ﺑﻪ ﺧﻮن

ﺗﺸﻨﻪ و ﮐﯿﻨﻪ ﺗﻮز ﻣﺸﺮﮐﺎن و ﭘﺎﺳﺪاران ﻋﺼﺒﯿﺖ ﺟﺎﻫﻠﯽ و ﺷﯿﻮخ ﻗﺒﺎﯾﻞ و اﺧﻼف 

ﺑﺪاﻧﺪﯾﺸﺸﺎن ﻧﻬﺮاﺳﯿﺪ و ﺑﻪ »ﺑﻠﻌﻢ ﺑﺎﻋﻮرﻫﺎ« ﻧﻨﮕﺮﯾﺴﺖ و از ﺑﺎزارﻫﺎي ﻋﮑﺎظ و ﻣﺠﻨﻪ و

ذواﻟﻤﺠﺎز ﮔﺬر ﮐﺮد و ﻗﺎرون ﻫﺎ و ﻓﺮﻋﻮن ﻫﺎ و

ﻫﻤﻪ ﺳﻮداﮔﺮان »ﺑﺮده« و »ﺑﺖ« ﭘﯿﺶ آﻣﺪﻧﺪ و

او ﻧﻔﺮوﺧﺖ و دﯾﮕﺮان ﻫﻤﻪ ﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ و ارزان ﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ

و از او ﮔﺮان ﺧﺮﯾﺪﻧﺪ و او ﮐﻪ ﻧﺪاﯾﯽ در دﻟﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﻔﺮوش

، ﻧﻔﺮوﺧﺖ و ﺳﺮ در ﭘﯿﺶ اﻓﮑﻨﺪه، ﭼﺸﻢ در زﻣﯿﻦ دوﺧﺘﻪ، دل ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﭘﺮداﺧﺘﻪ

، روح در روح ﻧﺎﭘﯿﺪاي ﻣﻌﺒﺪ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ و ﺟﺎده ﻧﻮر را ـ از او ﺗﺎ ﺻﺒﺤﮕﺎه ـ ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ آﻣﺪ

و آﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎي درﺧﺖ ﻃﻮﺑﺎي »ﺑﻮديBodhi :« 

رﺳﯿﺪ و در آﻧﺠﺎ ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎل درﻧﮓ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺧﺪاﯾﺎن ﮐﯿﻨﻪ

و ﺣﺴﺪ ﺟﺒﻦ و ﺷﻬﺮت و ﻓﺮﯾﺐ و ﺧﻮدﭘﺮﺳﺘﯽ و ﻣﺮدم زدﮔﯽ و ﻧﺎم و ﻧﻨﮓ و ﺻﻼح

و ﺳﻨﺖ و ﻫﺮﭼﻪ او را از رﻓﺘﻦ ﺑﺎز ﻣﯽ داﺷﺖ و 

»ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر« ﻣﯽ ﮐﺮد و ﯾﺎ ﺑﺎزش ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ، ﺟﻨﮕﯿﺪ و ﭘﯿﺮوز ﺑﺮ آﻣﺪ و ﺑﻪ رود ﻣﻘﺪس رﺳﯿﺪ

و ﺗﻦ در آن ﻏﺴﻞ داد و ﺳﺮ ﺗﺮاﺷﯿﺪ و، در »ذواﻟﺤُﻠَﯿﻔﻪ«ي اﯾﻦ »ﻣﺪﯾﻨﻪ«، اﺣﺮام »زرد«

ﺑﺴﺖ و از »ﺟﺒﻞ اﻟﻨﻮر« ﺑﺮ آﻣﺪ و از ﻓﺮاز آن ﭼﺸﻢ ﮔﺸﻮد

duvarı acılara rehin bir başın dayanağı ;

havası ,zincire vurulmuş bir canın kurtuluş alanı ;havası ,

güzel hatıra kokularıyla

dopdolu ;mihrabı ,gözyaşlarının mahrem eteği;

tanrı ile ruhun buluşma

yeri;bekleyişin açık kucağı;

yalnız bir abidin yolunu gözlemekte ;gözün gönlünü

dikmiş.gönlünü,taş kalbli magrib denizinin soğuk kıyısından parnasse ın 

terk edilmiş başı göğe ermiş doruğundan

yüksek ama sönük eyfel kulesinin yanından ,

pınarlar ve yağmurlar ülkesinden ,şehvet ve şarap

kavgasından virgile’in muktedir

diyarından ; o sahte panteounun boş ve

suskun tapınağının gölgesinden ,zeusun 

çarmığa gerilmiş kızlarının

hüzünlü mezarlığından ,dopdolu bir gönül

bomboş ellerle ,yeryüzünde başıboş iki avare gibi ,baharsız iki kırlangıç gibi

,gökyüzünün altında şaşkın bir halde ,

tertemiz yükü hafiflemiş olarak 

kalktı; vahşi insan tacirleriyle 

vahşet cahiliyesinin diri diri

insan gömücülerinin gözlerinden

saklanarak ,o zorlu yokuşlarda can korkusu bulunan ,

ölümden daha ölümcül olanın

pusuya yattığı o korku dolu gecelerde “nusret “ bağı bağlayıp “hicret”

sözleşmesi yaptı.bir süre mağarada oyalandı;mağaradaki tek arkadaşı ve hicret

yoldaşı olan gönlü, onu bir peyagmber

yaptı. müşriklerden ve münafıklardan korkan onu “üçüncüleri tanrı olan 

o iki yalnız şaşkın ve kimsesiz hakkkında ne

dersin diye yüreklendirdi.Böylece o,önden ve arkadan peşine

düşmüş olan vahşi ler ve yırtıcılar

sürüsünden, bir muhacirin imanının 

gücü ve aşkının muciziyle kurtuldu. Kavmiyle olan sıkı bağlarını kopardı.

O iri gövdeli ağacın eski kökün kesti Ateş 

denizlerine gönül bağlayıp sefer

yoluna koyuldu.ateşler püsküren bu çölün kavruk göğsünü ve 

suskun ıssızlığını geçti. süsülerini attı. ruhunun içinde sarılı olduğu

abayı,vahyin üst baş yırtıcı buyruğu ile parçalayıp attı. sevgili ismailini

ve kendi azerinin

uzsa' sını yanına aldı . nemrudun ateşinden firavunun

büyücülerinden kayerin haçından ,yusufun ve bünyaminin kurtlarından müşriklerin

,cahiliyet asabiyetinin muhafızlarından

,kabile önderlerinden ve onların kötü düşünceli yandaşlarının kana susamış .kin

saçan kılçlarından korkmadı. bel'am-ı ba'urlara bakmadı.ukkaz ,mecenne ve zül

mecaz panayırlarından geçti. karunlar firavunlar bütün köle ve put tacirleri

yanlarına geldilerse de o satmadı. Başkaları hep sattı.hemde ucuza sattı. 

ondan pahalıya almak istediler ,ama

o içinden bir ses hep satma dediği için satmadı. başını 

öne eğdi. gözünü yere dikti. gönülünü göğe çevirdi. ruhunu mabedin

görünmeyen ruhuna bağladı. kendisinden tan vaktine dek uzanan nur yolunu tutup "

bodhi" tuba ağacının yanına kadar geldi. oarada onbeş yıl kadar bekledi .

kin hased ,korkaklık ,şöhret,aldatış bencillik ,halkçılık meşhurluk,maslahat ve

gelenek tanrılarıyla ,onu gitmekten alıkoyan. yerinde durduran veya geri

çağıran ve her ne varsa savaşarak yendi

ve zafere ulaştı. mukaddes ırmağa ulaştı.içinde bedenini gusletti. saçlarını

kesti. bu medinenin zul huleyfesinde sarı bir ihrama büründü.

cebelu'n-nur'a çıktı. ve onun tepesinde

gözlerini açtı

اﯾﻨﮏ درﯾﭽﻪ آﺳﻤﺎن، »ﺣﺮا«! آﻧﮑﻪ ﺧﺎﻧﻪ اﺑﺮاﻫﯿﻢ، ﮐﻌﺒﻪ!

ﺑﺖ ﭘﻮﻻدﯾﻦ در دﺳﺘﻢ و ﺷﺘﺮ زرﯾﻦ ﻣﻮي ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ در ﭘﯽ ام، ﺑﺮ

ﺧﻨﮓ ﺑﯽ ﺗﺎب ﺷﻮق ﻣﯽ راﻧﻢ و ﻧﺪاي ﻣﻠﮑﻮﺗﯽ اذان را ـ اﯾﻦ روح ﻧﺎﭘﯿﺪاي ﻣﻌﺒﺪ ﮐﻪ از ﺣﻠﻘﻮم

داﻋﯽ

آﺳﻤﺎن ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ـ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﺷﮑﺴﺘﻪ »ﻟﺒﯿﮏ!« ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽ

ﮔﻮﯾﻢ.

ﺑﺖ ﭘﻮﻻدﯾﻦ در دﺳﺘﻢ! ﺑﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ـ روح آواره ﮐﻮﯾﺮ، ﮔﺮگ

ﺗﻨﻬﺎي ﺻﺤﺮا ـ از

آزرم ﺑﻪ اﻣﺎﻧﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ام و او از ﭘﺪراﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﯿﺮاث ﮔﺮﻓﺘﻪ

ﺑﻮد.

ﺑﺘﯽ ﮐﻪ ﻋﻈﻤﺖ و ﺳﮑﻮت و آراﻣﺶ اﺑﺪي ﮐﻮﯾﺮ آﺗﺶ ﺧﯿﺰ را داﺷﺖ و

ﺻﻮﻟﺖ و ﺻﻼﺑﺖ ﺷﮑﺴﺖ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن ﻫﺎي ﻟﺠﻮج و ﻋﺒﻮس اﻟﺒﺮز ﮐﻮه را ـ ﮐﻪ زاده ﻣﯿﺎن ﮐﻮه

و ﮐﻮﯾﺮم ـ و در ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎي ﺑﯽ ﻧﯿﺎزي آب دﯾﺪه ﺑﻮد و در ﮐﻮره رﻧﺞ ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ، آﺗﺶ

ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﻃﻮﻓﺎن ﻫﺎي ﻫﻮﻟﻨﺎك و ﺣﺎدﺛﻪ ﻫﺎي ﺑﯽ ﺑﺎك و اﻧﻘﻼب ﻫﺎي ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺷﻼﻗﺶ ﮐﺸﯿﺪه

ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘﯿﮑﺮﺗﺮاﺷﺎن و ﮐﻮه ﮐﻨﺎن ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﯿﺸﻪ اش زده ﺑﻮدﻧﺪ و زرﻫﯽ، از آﻫﻦ ﺳﺨﺖ

ﺑﺮ ﺗﻨﺶ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺧﻮدي از ﭘﻮﻻد آﺑﺪﯾﺪه ﺑﺮ ﺳﺮش ﻧﻬﺎده ﺑﻮدم و اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻗﻠﻪ اي ﺷﺪه

ﺑﻮد ﻣﻬﯿﺐ و اﻓﺮاﺳﯿﺎﺑﯽ ﮔﺸﺘﻪ

ﺑﻮد روﯾﯿﻦ؛ آﻧﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﻣﻦ اﺳﯿﺮش ﺷﺪه ﺑﻮدم و او ﻣﻌﺒﻮدم ﺷﺪه

ﺑﻮد؛ ﮐﺎرم ﻫﻤﻪ ﭘﺮداﺧﺘﻦ او و دﯾﻨﻢ ﻫﻤﻪ، ﭘﺮﺳﺘﯿﺪن او…

ﺑﺖ؟ ﺑﺖ و ﻣﻌﺒﺪ؟ ﺑﺖ آزر و اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﺑﺖ ﺷﮑﻦ؟ ﻣﻦ اﮐﻨﻮن، در

»ﻣﻘﺎم اﺑﺮاﻫﯿﻢ«1 اﯾﺴﺘﺎده ام. ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺗﻮﺣﯿﺪم. ﺑﻨﯿﺎﻧﮕﺬار اﯾﻦ »ﺧﺎﻧﻪ«ام. ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺧﺎﻧﻪ

را ﺑﺮاي »اﻧﺴﺎن« ﻣﻦ

ﻧﻬﺎده ام

«اﯾﻦ ﻧﻪ ﻣﻦ، ﺟﺎﻫﻠﯿﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮا، ﺟﺎﯾﮕﺎه

»ﺣﻀﻮر« را، ﻣﯿﻌﺎدﮔﻪ »زﯾﺒﺎﯾﯽ

و »ﻋﺸﻖ« را ﺑﺘﺨﺎﻧﻪ ﮐﺮده اﺳﺖ. در ﺟﺎي ﺧﺪا، ﻻت را؛ در ﺟﺎي

روﺷﻨﺎﯾﯽ و دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ و اﯾﻤﺎن؛ اﺳﺎف و ﻧﺎﺋﻠﻪ و ﻋﺰي را ﻧﺸﺎﻧﺪه اﺳﺖ؛ ﮐﻠﯿﺴﺎي »روح

اﻟﻘﺪس« را درﺑﺎر ﭘﺎپ؛ آﺗﺸﮕﺎه ﺷﻌﻠﻪ ﺟﺎوﯾﺪ اﻫﻮرا را ﻣﻄﺒﺦ دودزده »ﻣﻠﮑﺎ ﻣﻠﮑﺎ«! و ﻣﻌﺒﺪ

ﻧﯿﺮواﻧﺎي ﻫﻨﺪ را ﺑﺘﺨﺎﻧﻪ ﻧﻮﺑﻬﺎر ﺑﻠﺦ... ﮐﺮده اﺳﺖ.

ﻣﻦ رﺳﺎﻟﺖ ﻫﻤﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮان و ﺑﺖ ﺷﮑﻨﺎن را ﺑﺮ دوش ﻫﺎي ﻧﺎﺗﻮان

دل ﺧﻮﯾﺶ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ

ﮐﻨﻢ. ﻣﻦ «اﻫﻞ ﺣﻖ»م، ﺑﻨﺪه ﺧﺎص ﻋﻠﯽ! اﻣﺎم راﺳﺘﯿﻦ ﻣﻦ، ﺷﯿﺮ

ﭘﯿﺮوز روزﻫﺎي

ﻣﺪﯾﻨﻪ؛ روح ﺗﻨﻬﺎ و دردﻣﻨﺪ ﺷﺐ ﻫﺎي ﻧﺨﻠﺴﺘﺎن، ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ رﺳﻮل

ﺧﺪا ﺑﺎﻻ

رﻓﺖ و ﻫﻤﻪ «ﺻﻮرت ﻫﺎ» را، ﻫﻤﻪ «ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻫﺎ»ي ﺳﻨﮕﯿﻦ و ﭼﻮﺑﯿﻦ

ﻗﺮﯾﺶ و ﻧﻘﺶ و ﻧﮕﺎرﻫﺎي زﺷﺖ و ﯾﺎدﮔﺎرﻫﺎي ﺟﺎﻫﻠﯿﺖ را و ﮐﻔﺮ را و ﺷﺮك را از در و دﯾﻮار

ﻣﻌﺒﺪش

زدود، ﺷﮑﺴﺖ، ﻓﺮو رﯾﺨﺖ

راﺳﺘﯽ، او ﻧﯿﺰ، ﭘﻨﻬﺎن از ﻧﮕﺎه ﻫﺎي ﺷﻮم ﺷﻬﺮ، دور از

«ﻓﻬﻢ»ﻫﺎي ﮐﻮﺗﺎه و آﻟﻮده و

!رﺳﻮاي ﻋﺮب، در ﻗﻠﺐ ﭘﺎك و ﻣﺤﺮم ﻣﻌﺒﺪش زاد

Aha göğün

penceresi ! hira ! aha ibrahimin evi kabe !

Elimde çelik put, arkamda kurbanlık altın tüylü deve,

yorgun özlem atını koşturuyor, ezanın melekuti çağrısına, göğe seslenen

birinin boğazindan

feryat eden bu mabedin görünmeyen

ruhuna,kısık bir "lebbeyk" iniltisiyle

karşılık veriyorum

Elimde çelik put! Çölün avare ruhu, sahranın

yalnız kurdu olan 

benim Azer'den emanet, onun da

atalarından miras olarak aldığı put. Ateşler saçan

çölün sonsuz azametine, sessizligine ve dinginligine;inatçı ve somurtkan

Elburz dağlarının aşılmaz yüceligine ve sağlamlığına sahip bir

put . dağla çöl arasında doğmuş olan

benim ,istiğna pınarlarında su bulmuş.

yüksek acılar ocağında ateşler içmiş ,korkunç tufanların ,korkusuz

tufanların korkusuz olayların kanlı

devrimlerim kırbaçları

altından geçmiş olduğum ,

böylece heybetle bir zirveye 

, zırhlı bir efrasyab' a dönüşmüş olan ,ben ona esir

oldukça o bana mabut

kesilen ,

işim gücüm onunla 

uğraşmak imanım ona tapmak olan bir put. put mu ? put ve mabet ?

azerin putuyla put kıran ibrahimin putu mu ?

Ben şimdi ibrahimin makamında duruyorum. tevhit

peygamberiyim. Ben bu evin

kurucusuyum.

insanoğlu için ilk evi ben kurdum.

Benim evimi

,benim huzur mekanımı ,güzellikle aşkın buluşman yerini puthaneye çeviren

ben değilim. cahilliyedir. Tanrının yerine “Lat”ı;

aydınlığın ,sevginin ve imanın yerine “Esaf ,Naile ve uzza’yı dikmiş olan ;

Ruhul kuddus kilisesini papanın sarayı Ahuranın ebedi ateşkedesini 

“melka melka “nın islere bulanmış mutfağı

,hint nirvenesaının tapınağını belhin nevbahar puthanesine getirenler onlar

ben bütün peygamberlerin ve put kırıcıların risaletini

yüreğimin güçcüz omuzlarında

hissediyorum. ben hak ehliyim . Alinin özel kölesiyim.o benim gerçek

imamım medine günlerinin muzaffer aslanı

ve dertli ruhu, Allah’ın elçisinin omuzlarına çıkarak kureyşin bütün

suretlerini ağır ve tahtadan 

heykellerini, cahiliyenin küfrün

ve şirkin bütün iğrenç süslemelerini ve

hatıralarını mabedinin kapılarından ve

duvarlarından kazıyan ,kıran çöpe atan Ali ‘nin sahi 

ya ,o da şehrin uğursuz bakışlarınadan uzakta , Arapların kıt ,

kirli ve rezil anlayışlarından uzakta 

,mabedinin tertemiz ve mahrem 

bağrında doğdu

ﭼﻪ »ﺗﺸﯿﻊ« زﯾﺒﺎﯾﯽ

در ﻣﻘﺎم اﺑﺮاﻫﯿﻢ اﯾﺴﺘﺎده ام و دﺳﺖ ﻫﺎي ﺳﺘﻤﺪﯾﺪه و ﺑﯽ

ﭘﻨﺎﻫﻢ را ـ ﻫﻤﭽﻮن دو »ﻧﯿﺎز ﻣﻠﺘﻬﺐ«، ﻫﻤﭽﻮن »دو ﻓﺮﯾﺎد ﻣﺠﺴﻤﯽ ﮐﻪ از دور ﮐﺴﯽ را ﺑﻪ

ﯾﺎري ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪ«

ﺑﻪـﺳﻮي اﯾﻦ ﭘﻬﻨﺪﺷﺖ ﺧﻔﺘﻪ ﺗﺎرﯾﺦ ﮔﺸﻮده ام و اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ را در

ﻓﻀﺎي ﻣﻬﮕﻮن اﺳﺎﻃﯿﺮ ﻓﺮو

ﺑﺮده ام و ﺑﺎ ﺳﺮاﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ در آن ﺳﻮي اﻓﻖ، ﺣﺮﯾﺮ ﭘﯿﺮاﻫﻦ

زرﺑﻔﺖ ﻫﻤﻪ «ﻋﺼﺮﻫﺎي ﻃﻼﯾﯽ» را ﻟﻤﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻣﺮﻃﻮﺑﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ در اﯾﻦ

ﻣﻌﺒﺪ ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ ـ ﮔﻮش ﺑﻪ زﻣﺰﻣﻪ اﺳﺮارآﻣﯿﺰ ﻫﻤﻪ رﺳﻮﻻن ﻋﺎﻟﻢ دﯾﮕﺮ ﺑﺴﺘﻪ ام؛ زﻣﺰﻣﻪ

ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮن ﺟﻮﯾﺒﺎرﻫﺎي ﺑﺎرﯾﮏ و زﻻل، از ﻏﯿﺐ ﺳﺮ ﻣﯽ زﻧﻨﺪ

ودر ﻧﻬﺮ ﺳﺮﺷﺎر و ﻧﯿﺮوﻣﻨﺪ آواي اﯾﻦ اذان ـ ﮐﻪ از ﺳﺮ ﻣﻨﺎره

اﯾﻦ ﻣﻌﺒﺪ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺑﻪ

ﻫﻢ ﻣﯽ ﭘﯿﻮﻧﺪﻧﺪ و، ﺑﻪ ﻧﺮﻣﯽ ﻃﻠﻮع ﺳﭙﯿﺪه ﺻﺒﺢ در ﺟﺎن ﺗﯿﺮه

ﺷﺐ، و ﺑﻪ ﮔﺮﻣﺎي

ﺣﻠﻮل ﻋﺸﻖ، در ﯾﮏ روح ﻋﻄﺸﻨﺎك و دردﻣﻨﺪ در ﻣﻦ ﺟﺮﯾﺎن ﻣﯽ

ﯾﺎﺑﻨﺪ و ﻗﻠﺐ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﺮا، ﻫﻤﭽﻮن ﮐﻮزه ﮔﺮم و ﻏﺒﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ اي در زﯾﺮ ﺑﺎران، ﺷﺴﺘﻪ و ﺳﺮﺷﺎر

ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ

ﺑﺖ ﭘﻮﻻد را، ﺑﺎ ﻗﺪرﺗﯽ ﮐﻪ در ﻫﻤﻪ ﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎ، ﺧﺸﻢ ﻫﺎ و

اﻣﯿﺪﻫﺎ و اﯾﻤﺎن ﻫﺎ و ﻋﺸﻖ ﻫﺎ و ﺟﻨﻮن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﻫﻤﻪ دل ﻫﺎي ﺑﺰرگ و ﻧﯿﺮوﻣﻨﺪ ﻋﺎﻟﻢ

ﺑﻮده اﺳﺖ، ﯾﮑﺒﺎره ﺑﺮ ﺳﻨﮓ زدم و ﻫﻤﭽﻮن ﺷﯿﺸﻪ اي ﺧﺎﻟﯽ، ﺑﺮ ﻗﺎﻣﺖ ﺑﻠﻨﺪ اﯾﻤﺎﻧﻢ، ﮔﻠﺪﺳﺘﻪ

زرﯾﻦ ﻣﻌﺒﺪم

ـﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮن ﺳﺎﻗﻪ ﻧﺎزك ﺻﺒﺢ، از ﺳﯿﻨﻪ ﮐﻮه ﺳﺮ زده اﺳﺖ ـ

ﺑﺸﮑﺴﺘﻢ!

و اﮐﻨﻮن ﻧﻮﺑﺖ اﯾﻦ دوﻣﯿﻦ اﺳﺖ ﻣﻌﺒﺪ ﺗﺸﻨﻪ ﺧﻮن اﺳﺖ. ﻫﻤﯿﺸﻪ

ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﺎ ﺧﻮن، ﺑﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ، ﻫﻤﺮاه ﺑﻮده اﺳﺖ. اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ! اﯾﻦ ذﺑﯿﺢ ﻣﻘﺪس! اﺑﺮاﻫﯿﻢ را

ﺑﺒﯿﻦ. ﻓﺮزﻧﺪ دﻟﺒﻨﺪش را در ﻋﺸﻖ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﮐﺎرد را ﺑﺮ ﺣﻠﻘﻮم ﭘﺎره ﺟﮕﺮش ﻣﯽ ﻧﻬﺪ.

ﻓﺮزﻧﺪي را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﺮي، ﺑﺎ رﻧﺞ ﻫﺎ

«اﺧﻼص« ﻣﯽ ﮐﻨﺪ! ﻋﺸﻖ ﻫﻤﻮاره ﺗﺸﻨﻪ «ذﺑﺢ» و

اﻣﯿﺪﻫﺎ ﭘﺮورده اﺳﺖ، ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد

اﺳﺖ. ﻧﯿﻤﻪ روﺷﻨﻔﮑﺮان ﺑﯽ درد و دل ﺧﺮده ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ ﮐﻪ

ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﭼﺮا؟ ﻣﻌﺒﺪ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﭼﻪ ﻧﯿﺎزي دارد؟ ﺧﺪا ﭼﺮا ﺧﻮن را دوﺳﺖ ﺑﺪارد؟ ﺷﮕﻔﺘﺎ!

ﺷﮕﻔﺘﺎ! ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻨﺪ؟ اﯾﻦ او ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮن ﻣﯽ ﻃﻠﺒﺪ، ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ؛ اﯾﻦ ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺖ

ﮐﻪ ﺑﺪان ﺳﺨﺖ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ اﺳﺖ. ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ او، ﻧﻪ، ﺑﻪ ﺧﻮدش، ﺑﻪ دﻟﺶ، اﯾﻤﺎﻧﺶ، ﻧﺸﺎن دﻫﺪ

ﮐﻪ: «ﻣﻦ اﺳﻤﺎﻋﯿﻠﻢ را ﻧﯿﺰ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ»! ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ در دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ، در

ﻣﻌﺒﺪ اﯾﻤﺎن، ﻣﻄﻠﻘﻢ! «ﻣﻄﻠﻖ»! آﻧﭽﻪ را در ﻫﻤﻪ آﻓﺮﯾﻨﺶ ﻧﯿﺴﺖ، آﻧﭽﻪ

را ﻃﺒﯿﻌﺖ از داﺷﺘﻨﺶ ﻣﺤﺮوم اﺳﺖ، از ﺳﺎﺧﺘﻨﺶ ﻋﺎﺟﺰ اﺳﺖ ﻣﻦ دارم، ﻣﻦ ﻣﯽ آﻓﺮﯾﻨﻢ. آري، اي

اﯾﻤﺎن! اي ﻋﺸﻖ! ﻣﻦ دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ، ﻣﻦ دﯾﮕﺮ ﻧﺪارم، ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ اﻧﺒﺎز ﻧﯿﺴﺖ، ﺗﻮ ﯾﮕﺎﻧﻪ

اي، ﺑﯽ ﺷﺮﯾﮑﯽ، ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮي، ﻫﻤﻪ ﺗﻮﯾﯽ، ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﻧﺪارم، ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﻢ؛ ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣﺮد

دﻧﯿﺎﯾﻢ، «ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣﺮد زن و زر و ﺟﺎﻫﻢ». ﻣﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﺎﺋﺪه ﻫﺎي اﯾﻦ ﻣﺮدار ﻧﯿﺴﺘﻢ اي ﻋﺸﻖ!

ﻣﻦ ﺗﺸﻨﻪ «اﯾﻦ ﻫﻮاﻫﺎي ﻋﻔﻦ، و اﯾﻦ آﺑﻬﺎي ﻧﺎﮔﻮار» ﻧﯿﺴﺘﻢ اي اﯾﻤﺎن! ﻣﻦ اﯾﻤﺎﻧﻢ را، ﻋﺸﻘﻢ

را، ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﻧﯿﺰ ﻧﺨﻮاﻫﻢ آﻟﻮد. اﺧﻼص! اﺧﻼص! ﯾﻌﻨﯽ

ﻓﻘﻂ ﺗﻮ! ﯾﮑﺘﺎﯾﯽ1! ﯾﮑﺘﻮﯾﯽ...!

ﭼﮕﻮﻧﻪ اﯾﻦ را ﻧﺸﺎن دﻫﺪ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ. ﻧﻪ ﺑﻪ او، ﮐﻪ او

ﻣﯽ داﻧﺪ؛ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد، ﮐﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ؛ ﻧﻪ، اﺻﻼً ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺠﻠﯽ ﯾﯽ، ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ،

ﻣﺤﺘﺎج اﺳﺖ، ﺳﺨﺖ! ﭼﻪ رﻧﺞ ﻟﺬت ﺑﺨﺸﯽ اﺳﺖ! ﭼﻪ ﻣﺴﺘﯽ ﯾﯽ دارد اﯾﺜﺎر! ﻫﺮ ﭼﻪ دردﻧﺎك ﺗﺮ،

ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺗﺮ!

آري، ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ! ﻋﺸﻖ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد، ﺧﻮن ﺑﺎﯾﺪش داد؛ ﺳﺮد ﻣﯽ

ﺷﻮد، آﺗﺸﺶ ﺑﺎﯾﺪ زد؛ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد، ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﺎﯾﺪش ﮐﺮد. ﻋﺸﻖ ﺑﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ، ﺑﺎ ﺧﻮن، ﻧﯿﺮو

ﻣﯽ ﮔﯿﺮد،

زﻻل ﻣﯽ ﺷﻮد، رﺷﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﭘﺎك و ﺑﯽ ﻟﮏ ﻣﯽ ﺷﻮد، ﮔﺮم و

ﻧﻮراﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد... از ﻫﺮﭼﻪ ﺟﺰ ﺧﻮد زدوده ﻣﯽ ﮔﺮدد، ﻣﺠﺮد، ﺑﯽ ﻏﺸﯽ، ﺻﺎﻓﯽ، ﻧﺎب!

و اﮐﻨﻮن ﻋﯿﺪ ﻗﺮﺑﺎن اﺳﺖ...!

آي! راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ. اﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎت ﭼﻪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻨﺪ؟!

ﭼﻪ ﺷﺐ دردﻧﺎﮐﯽ اﺳﺖ! ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎي ﺟﺎن ﮐﻨﺪن اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﺻﺤﺮاي

ﺳﺎﮐﺖ و ﺑﯽ اﻧﺘﻬﺎي ﺳﯿﺎه، در اﯾﻦ ﺷﺐ ﭘﻬﻨﺎور و ﻧﺎﺷﻨﺎس، ﻣﺎﻧﺪه ام و ﺧﻮد را ﺑﺮ ﭘﺸﺖ

زﻣﯿﻦ، ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻢ. ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ آن ﭘﯿﺮ ﺑﻪ درد آﻟﻮده ﻏﻤﮕﯿﻦ، ﮐﻪ در زﯾﺮ اﯾﻦ ﺷﺒﺴﺘﺎن

ﺑﺰرگ و ﺗﻬﯽ، ﺟﺰ اﻧﻌﮑﺎس ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎي ﺧﻮد را ﮐﻪ در زﯾﺮ ﺳﻘﻒ اﯾﻦ آﺳﻤﺎن

ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪ و ﻣﯽ ﻧﺎﻟﯿﺪ:

»ﺑﻪ ﮐﺠﺎي اﯾﻦ ﺷﺐ ﺗﯿﺮه ﺑﯿﺎوﯾﺰم ﻗﺒﺎي ژﻧﺪه ﺧﻮد

را؟«ﭼﻘﺪر ﺧﻮد را ﺑﺎ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﻣﺰاﻣﯿﺮ آﺷﻨﺎ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻢ در آن ﻟﺤﻈﻪ

ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ روي زﻣﯿﻦ

اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺮ ﺳﺮ آﺳﻤﺎن، ﺑﻪ درد، ﻓﺮﯾﺎد زد:

!«ﻣﻦ در روي اﯾﻦ زﻣﯿﻦ ﻏﺮﯾﺒﻢ؛ اواﻣﺮ ﺧﻮد را از

ﻣﻦ ﻣﺨﻔﯽ ﻣﺪار»

در اﯾﻦ ﺧﻠﻮت ﭘﺮﻫﺮاس، ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﺐ دﯾﺮﭘﺎي ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ

ﮔﻼوﯾﺰم و اﯾﻦ ﻗﻮم آرام ﺧﻔﺘﻪ اﺳﺖ! ﭼﻪ ﺧﺒﺮ دارد ﮐﻪ ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻫﺎ اﺳﺖ! او در اﻧﺪﯾﺸﻪ ﺧﻮﯾﺶ

اﺳﺖ،

ﻋﺎﻗﻞ اﺳﺖ!... ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺗﺨﺪﯾﺮش ﮐﺮده اﺳﺖ. »در اﻧﺘﻈﺎر ﻫﯿﭻ

ﭼﯿﺰ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ

!«رﺳﯿﺪن ﻣﺘﺮو

ﻧﻪ، ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻤﭽﻮن آن ﺷﺎﻋﺮ ﭘﯿﺮ ﮐﻪ در ﻣﻮج ﻃﻮﻓﺎن دﺳﺖ و ﭘﺎ

ﻣﯽ زد و، ﺑﺎ دﻫﺎن ﺑﺎز و ﭼﺸﻢ ﻫﺎي از وﺣﺸﺖ درﯾﺪه، در درﯾﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺳﺒﮑﺒﺎران

ﺳﺎﺣﻞ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ: »آي! اﻧﺴﺎن ﻫﺎ...!«. ﺑﮕﺬار ﺑﺨﻮاﺑﻨﺪ. ﻣﻦ ﺑﺎ

اﯾﻦ درﯾﺎي ﺷﺐ، ﺑﺎ اﯾﻦ ﻃﻮﻓﺎن ﻫﻮﻟﻨﺎك ﺳﮑﻮت، ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ و ﮐﺴﯽ را ﺑﻪ ﯾﺎري ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻧﻢ، ﻧﻤﯽ

ﻧﺎﻟﻢ. در اﯾﻦ ﻣﺪﯾﻨﻪ ﺷﻮمِ ﻣﯿﻠﯿﻮﻧﻬﺎ ﻧﻔﻮس، ﺟﺰ اﯾﻦ ﺑﺮج ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺴﯽ

را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ...

ﭼﮑﻨﻢ؟ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ. راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺗﻮﻣﺎس وﻟﻒ: »ﻧﻮﺷﺘﻦ

ﺑﺮاي

ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن اﺳﺖ، ﻧﻪ ﺑﻪ ﯾﺎد آوردن1«

ﭼﻪ ﺷﺐ ﭘﺮﻏﻮﻏﺎﯾﯽ اﺳﺖ! داغ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﮐﺎش زودﺗﺮ ﺳﺤﺮ ﺑﯿﺎﯾﺪ و

ﻣﺮا از

دﺳﺖ اﯾﻦ ﺷﺐ ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ و اﯾﻦ ﻗﻮم را از ﺑﺴﺘﺮ ﻧﺎز ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار

ﮐﻨﺪ

ne güzel

bir “teşeyyü !”

ibrahim'in makaminda durdum, zulme uğramış

ellerimi alevlenmiş iki ihtiyaç gibi ,uzaktan birilerini yardıma çağıran iki

mücessem çığlık gibi ,tarihin bu uykulu engin ovasına doğru açmış,

parmaklarımı efsanelerin sisli atmasforine daldırmış. parmak uçlarımla ,ufkun

öte yanında ,bütün altın çağların ,altın işlemeli ipek

gömleğime dokunuyorum. yaşlı gözlerim bu mabedin taç

kapısına dikilip kalmış.şu anda bütün kainatın üzerine çadırını kurmuş olan bu

tarihin büyük sessizliği içinde öte dünyanın bütün elçilerinin esrarlı

ezgilerine , ince ve duru ırmaklar gibi , 

mechulden doğan bu mabedin minaresinin üstünden çığlıklar atan

şu ezanın güçlü ve taşkın ırmağında birleşerek 

gecenin içine doğan birgün ağarışı yumuşaklığına susamış .

ve dertli ruhun içine sızan bir aşkın sıcaklığında ,içimde akmakta

susamış gönlümü,

yağmur altında sıcak ve tozlanmış bir testi gibi yıkayan ve dolduran

ezgilere kulak kesilmiş durumdayım.

çelik putu, alemdeki bütün büyük ve güçlü gönüllerde

var olan kinlerin, öfkelerin ,umutların imanların aşkların ve

cinnetlerin gücüyle bir anda taşa çaldım.

boş bir şişe gibi imanımın uzun boyu üzerinde ,mabedimin ,

sabahın incecik dalı gibi dağın göğsünden 

yükselmiş olan altın minaresini kırdım

susarikincisinde. Mabet kana şimdi sıra 

ibadet her zaman kanla, kurbanla iç içe olmuştur

! ismail Bu mukaddes kurban

bak ibrahim'e bir

candan aziz oğlunu aşka kurban ediyor. 

.Biçagi çiğer paresinin gırtlağına dayıyor

Bir ömur boyu,sıkıntılar ve umutlarla büyüttüğü

kendi eliyle boğazlıyor.. Aşk her zaman ihlasa susamıştır. .Dertsiz ve

yüreksiz yarı aydınlar 

" neden kurban"? diye eleştirirler. Hayret hayret

neden anlamıyorlar.

kan isteyen ,kurban isteyen o değildir

Buna şiddetle ihtiyaç duyan aşığın kendisidir.

sevdiğine hayır hayır 

kendisine ve gönlüne 

ve imanına şunu göstermek ister;

"ben ismail imi bile sana kurban ederim. kendisinin sevmekte inanmakta 

mutlak ! bütün kainatta olmayan ,tabiatın

sahip olmaktan mahrum ve var etmekten aciz olduğu şeye ben sahibim

evet ey iman ,ey aşk onu var ederim 

ben artık yokum ; benim artık bir şeyim yok;

; senin hiç bir ortağın yok sen birsin 

şeriksizsin ,eşsiz ve benzersizsin her şey sensin 

ben yoğum hiçbir şeyim yok 

istemiyorum 

ben bu dünya adamı değilim . 

ben kadın ,para ve makam adamı değilim 

murdar dünyanın sofralarına aç değilim 

değilim ey aşk ! ufunetli havalara , bu tatsız sulara susamış

ey iman ! Ben imanımı ve aşkımı yaşamakla bile kirletmeyeceğim.

ihlas ihlass 

birlik ! birlik ! 

Bunu nasıl göstersin ? göstermeli ona değil , o zaten biliyor 

kendisinide değil kendisi

zaten buluyor. hayır aslında böyle bir tecelliye , böyle gösteriye muhtaçtır

!hem de çok ne kadar lezzet verici bir acıdır 

fedakarlık da ne kadar sarhoş edicidir. ne kadar acıklıysa o kadar tatlıdır.

Evet kurban

! aşk susar ,ona kan vermek gerek ! soğur ısıtmak gerekir. ;acıkır

,kurban vermek gerek,aşk kurbanla ,kanla güçlenir,arınır gelişir, temiz

ve lekesiz hale gelir. Kendisinden başka herşeden arınır. ,soyut

,katışıksız,halis ve saf olur.

Şimdi kurban bayramıdır.! Evet doğru söylüyorum.

kelimeler ne anlarki zaten.?! Ne acıklı bir

gece ! can çekişme anları bu sesszi ,uçsuz bucaksız ,kapkara çölde ,bu engin

kapkara gecede kalakaldım. kendimi yeryüzünde yapayalnız buluyorum. o 

hüzünlü detlere bulanmış bu

kocaman bomboş gece çadırının altında bu gökkubbenin çatısı altında 

yankılanan kendi feryatlarından başka

bir şey işitmeyen ve şöyle inleyen

ihtiyar neler çekiyordu.;

“Bu karanlık gecenin neresine asayım şu yamalı abamı"

kendimi yalnız başına yeryüzünde durup başını göğe kaldırarak acılar

içinde haykıran mezmurların peygamberine ne kadar yakın buluyorum.

“Ben bu yeryüzünde bir garibim, emirlerini benden gizleme” 

ben bu korkulu

halvette ,sadece ,bu uzun süren o sadece kendini düşünür. akıllıdır. ! mutluluk  uyuşturmuş onu “metronun gelmesinden başka beklediği hiçbir şey yok !” Hayır ,ben ,tufan dalgalarında çırpınan ,korkudan ağzı açılmış gözleri dışarı

fırlamış halde çığlık atarak 

sahillerdeki yükü hafif kişileri yardıma çağıran o ihtiyar gibi asla

“ Hey ! insanlar …!”demeyeceğim .Bırak uyusunlar .Ben bu gece deniziyle ,

bu korkunç sessizlik

tufanında kalır, yinede kimsete yardımı çaığırıp inlemem .

milyonlarca nüfuslu bu uğursuz şehirde ,

şu kuleden başka tanıdığım hiç kimse yok…. ne yapayım 

en iyisi yazmam thomas wolf doğru söylüyordu.

“yazmak unutmak içindir.. hatırlmakan için değil”

Ne tantanalı bir gece ! 

sımsıcak olmuş .keşke çabucak sabah olsada beni

bu gecenin elinden kurtarsa , 

bu toplumu güzelim uyku yatağından

kaldırsa