geçip giden nağme bir daha terennüm edermi etmezmi hicaz semtinden tatlı bir rüzgar eser mi esmezmi

سرود رفتہ باز آید کہ ناید؟ نسیمی از حجاز آید کہ ناید؟ سرآمد روزگار این فقیری دگر داناے راز آید کہ ناید؟ geçip giden nağme. bir daha terennüm edermi etmezmi hicaz semtinden tatlı bir rüzgar eser mi esmezmi bu fakirin ömrü tamam oldu bir daha sırlara vakıf biri bu cihana gelirmi gelmezmi

allame ikbal armağani hicaz

کار عشق ای پسر ببازی نیست
عشق وصف نهاد سلطانست
بوالعجب مذهبیست مذهب عشق
اندرو شاه و بنده یکسانست
! aşk işi oyuncak değil ey çocuk
aşk , sultanlığın  yaratılışındaki  vasfa sahiptir
garib bir yoldur aşk mezhebi
şahda  kölede  her  ikiside yeksan olur
ayn ul kudat hemedani

payamı maşrık 21 حسرت جلوۂ آن ماہ تمامی دارم دست بر سینہ نظر بر لب بامی دارم o ayın ondördüne benzeyen güzelin cilvesine hasretim elim göğsümde gözlerim ufukta doğmasını beklemekte حسن می گفت کہ شامی نپذیرد سحرم عشق می گفت تب و تاب دوامی دارم güzellik dedi , ki benim sihirimin akşamı olmaz aşk dedi, ki ben sürekli ıztırab ve ateş içindeyim نہ بہ امروز اسیرم نہ بہ فردا نہ بہ دوش نہ نشیبی نہ فرازی نہ مقامی دارم ne bugün ne yarın ne de düne esirim ne inişim ne yokuşum nede yerim yurdum var بادۂ رازم و پیمانہ گساری جویم در خرابات مغان گردش جامی دارم sır şarabıyım bir içen arıyorum muğların meyhanesinde kadehimi dönderip duruyorum. بی نیازانہ ز شوریدہ نوایم مگذر مرغ لاہوتم و از دوست پیامی دارم benim feryad dolu nağmelerime müstağni olup geçme ben lahut aleminin kuşuyum dosttan mesajlar getirdim پردہ برگیرم و در پردہ سخن میگویم تیغ خونریزم و خود را بہ نیامی دارم perdeleri kaldırıyorum. lakin sözlerim örtülüdür kan döken bir kılıcım. lakin kınımın içindeyim

11 payamı maşrık gazel

از ما بگو سلامی آن ترک تند خو را کاتش زد از نگاہی یک شہر آرزو را benden selam söyleyin o hırçın dilbere bir bakışı ile arzu şehrini ateşe çevirdi. این نکتہ را شناسد آندل کہ دردمند است من گرچہ توبہ گفتم نشکستہ ام سبو را o gönül ki derd sahibidir. benim bu nüktemi anlar ben gerçi tevbe ettim. ama testiyi kırmış değilim ای بلبل از وفایش صد بار با تو گفتم تو در کنار گیری باز این رمیدہ بو را ey bülbül onun vefasından yüzlerce kez sana bahsettim sen yine onun kokusunu ağuşunda taşıyorsun رمز حیات جوئی جز در تپش نیابی در قلزم آرمیدن ننگ است آب جو را hayatın sırrını mı arıyorsan , ancak ıztırabla bulursun denizde dinlenmek , ırmak suyuna ayıptır. شادم کہ عاشقان را سوز دوام دادی درمان نیافریدی آزار جستجو را öyle hoş haldeyimki, aşıkların nasibi daima yanmaktır. ne iyi ettin ya rab arama ıztırabına derman yaratmadın گفتی مجو وصالم بالا تر از خیالم عذر نو آفریدی اشک بہانہ جو را Bana kavuşmayı umma, zira hayalinden dahi fevkindeyim dedin Ağlama bahanesi olan gözyaşına yeni bir bahane yarattın از نالہ بر گلستان آشوب محشر آور تا دم بہ سینہ پیچد مگذار ہای و ہو را Feryadınla gül bahçelerinde kıyametler kopar ta nefesin tükeninceye kadar hay huya devam et

حافظ » غزلیات ای بی‌خبر بکوش که صاحب خبر شوی تا راهرو نباشی کی راهبر شوی ey gafil çalış ki haber sahibi olasın sen yolculuk yapmamışsınki rehber olasın در مکتب حقایق پیش ادیب عشق هان ای پسر بکوش که روزی پدر شوی hakikat mektebinde aşk edibinin yanında aman ey evlat çalış ki bir gün sende baba olursun دست از مس وجود چو مردان ره بشوی تا کیمیای عشق بیابی و زر شوی bu yolun erleri gibi ,varlık bakırından elini yıka ta aşk kimyasını bulup, altın olursun خواب و خورت ز مرتبه خویش دور کرد آن گه رسی به خویش که بی خواب و خور شوی uyku ve yemek kendi mertebenden uzak etti o zaman uyku ve yemekten uzaklaş ta kendine ulaşırsın گر نور عشق حق به دل و جانت اوفتد بالله کز آفتاب فلک خوبتر شوی eğer hakkın aşk nuru gönül ve canına sirayet ederse billahi semada güneşten daha hoş olursun یک دم غریق بحر خدا شو گمان مبر کز آب هفت بحر به یک موی تر شوی bir an Allah ın deryasında gark olursan , şüphe yokki yedi deryanın suyu bir tel kılını ıslatır. از پای تا سرت همه نور خدا شود در راه ذوالجلال چو بی پا و سر شوی baştan ayağı tamamen hudanın nuru olursan zülcelal sahibinin yolunda ayaksız başsız gibi olursun وجه خدا اگر شودت منظر نظر زین پس شکی نماند که صاحب نظر شوی Allahın vechi eğer senin bakışının arayışı olursa bundan sonra şüphe yokki sen sahibi nazar olursun بنیاد هستی تو چو زیر و زبر شود در دل مدار هیچ که زیر و زبر شوی varlığın binası ziru zebr (yok) olsada gönül zannetmeki zirü zebr (yok) olsun گر در سرت هوای وصال است حافظا باید که خاک درگه اهل هنر شوی hafız eğer başında varsa vuslat arzusu hüner ehlinin dergahına toprak olmalısın

سعدی » دیوان اشعار قیامتست سفر کردن از دیار حبیب مرا همیشه قضا را قیامتست نصیب sevgilinin diyarından gitmek kıyamettir takdiri ilahi ki her zaman bana kıyamet nasibim oldu به ناز خفته چه داند که دردمند فراق به شب چه می‌گذراند علی‌الخصوص غریب ؟ sevgilinin diyarından ayrı kalmış garibin gecesini aşıkların ayrılık derdini nerden bilsinler, naz içinde uyuyanlar به قهر می‌روم و نیست آن مجال که باز به شهر دوست قدم در نهم ز دست رقیب mecburiyetten gidiyorum. mecalim yok o muhafızın yüzünden, sevgilinin şehrine girmek yok پدر به صبر نمودن مبالغت می‌کرد ک ای پسر بس ازین روزگار بی‌ترتیب baba sabr göstermede ısrar etti ey evlat yeter bu düzensiz yaşamaktan جواب دادم ازین ماجرا که ای باب چو درد من نپذیرد دوا به جهد طبیب bu macera dan bahs ettim. dedim ey baba Tabib ne kadar uğraşsada benim derdim derman kabuletmez مدار توبه توقع ز من که در مسجد سماع چنگ تأمل کنم نه وعظ خطیب benden tevbe beklemeyin hatta mescidde çengin hoş sesi ve vaizin nasihatı, olduğu halde به مکتب ارچه فرستادیم نکو نامد گرفته ناخن چکنم به زخم چوب ادیب beni mektebe gönderdin iyi olmadı edib in değneğinin darbesinden tırnağım kalmadı هنوز بوی محبت ز خاکم آید اگر جدا شود به لحد بند بندم از ترکیب hatta ölüp toprağa girsemde bedenim lime lime toprak olsada aşk kokusu mezarımdan çıkıp bütün aleme yayılcak به اختیارندارد سر سفر سعدی ستم غریب نباشد ز روزگار عجیب sadi kendi isteği ile sefer etmedi yola çıkmadı bu acib zamanın zulmü ve sitemi şaşılacak bir şey değil

ali şeriati  kevir  mabed 

اي ﺗﺸﻨﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ، اﯾﻤﺎن ﻣﺠﺮوح ﻣﻦ! ﻣﻦ از ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻣﻌﺼﻮم ﺗﻮ ـ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺳﺮاب ﺳﻮﺧﺘﻪ، ﻗﺮن ﻫﺎ اﺳﺖ ﺑﻪ اﻣﯿﺪي ﺑﺮ ﻣﻦ و دﺳﺖ ﻫﺎي ﻟﺮزان و آواره ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﻣﺎﻧﺪه اﻧﺪ ـ ﺷﺮم دارم. دﻟﻢ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻫﺎي ﭼﺎك ﺧﻮرده و ﺣﻠﻘﻮم ﻧﺎزك و ﻟﻄﯿﻒ ﺗﻮ ﮐه ﭼﺸﻢ ﺑﺮ راه ﻣﻦ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪه اﻧﺪ ﻣﯽ ﺳﻮزد، اي ﺣﻠﻘﻮم ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ، در اﯾﻦ ﻧﺨﻠﺴﺘﺎن ﻫﺎي ﺷﺐ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻓﺮﯾﺎد آﺳﻤﺎن، در ﺳﮑﻮت ﻏﺒﺎرﮔﺮﻓﺘﻪ اﯾﻦ زﻣﯿﻦ! ﻋﻤﺮم ﻫﻤﻪ در ﻧﺎﻟﯿﺪن، ﺑﺮ ﺑﺎد رﻓﺖ و زﻧﺪﮔﯿﻢ، ﻫﻤﻪ در ﺟﺮﻋﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪن ﺑﺮ آب! و اﮐﻨﻮن ﺑﺮ ﻟﺐ ﺑﺤﺮ ﻓﻨﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮم؛ ﺑﺘﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ، اﺳﻤﺎﻋﯿﻠﻢ ذﺑﺢ ﺷﺪه، ﺑﺮج ﻧﻮرم ﺧﺎﻣﻮش و ﻣﻨﺎره ﻣﻌﺒﺪم دود زده، در اﺷﻐﺎل ﻓﺮزﻧﺪان ﻗﺎﺑﯿﻞ، در ﺗﻮﻟﯿﺖ ﺧﻮاﻫﺮ ﮔﺮگ! و ﻣﻦ ﺷﺮﻣﮕﯿﻦ و ﭘﺮﯾﺸﺎن، در اﯾﻦ اﻧﺪﯾﺸﻪ دردآور ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ دﯾﮕﺮ ـ ﮐﻪ »آﻓﺘﺎب ﺑﺮ ﻗﻠﻪ ﻣﻐﺮب ﻓﺮو ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ«، و ﺗﻮ روح دردﻣﻨﺪ ﻣﻦ، ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻣﻦ ﻣﯽ آﯾﯽ ﺗﺎ ﮐﻮزه ﻫﺎﯾﯽ از آب ﺳﺮد و ﺧﻮﺷﮕﻮار ﭼﺸﻤﻪ ﺳﺎران ﭘﺎك ﺳﭙﯿﺪه دم ﻫﺎي دوردﺳﺖ را از دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮي ـ ﺑﺎ ﭼﻪ روﯾﯽ در را ﺑﻪ روي ﺗﻮ ﺑﮕﺸﺎﯾﻢ؟ ey benim sevgili susuzum ! benim yaralı imanım ! bu kızgın serap içinde , yüzyıllardır. bana ,titrek ve avare ellerime umut bağlayarak bakan o masum gözlerinden utanıyorum. yolumu gözlemekte olan çatlamış açık dudaklarına,o incecik nazik boğazına gönlüm yanıyor. ey geceleyin korku dolu hurmalıklarda feryadlar içinde inliyen boğazım ! gökyüzünü feryadı kaplamış .toza toprağa bulanmış yeryüzünü sükutu kaplamış.bütüm ömrüm inlemeyle heba oldu. bütün hayatım su üzerinde yudumlamakla geçti.şimdi yokluk denizinin şu sahilinde beklemekteyim.putum kırılmış, ismailim kurban olmuş.ışık kulem sönmüş.mabedemin minaresini duman sarmış.kabil in oğullarının işgali altında kalmış.kurdun kız kardeşi yönetiminde.ben utangaç ve perişan ve dertli düşünce içinde bir saat sonra güneş batının tepesinde batacak."sen ey benim dertli ruhum !"uzak iklimlerin seher vakitlerindeki temiz pınarların soğuk ve tatlı sularıyla dolu testileri elimden almak için yanıma geleceksin, hangi yüzle kapıyı yüzüne açacağım diye acıklı ve dertli düşünceler içindeyim. ﻫﻢ اﮐﻨﻮن، ﺻﺪاي ﭘﺎي ﺗﻮ را در ﺳﮑﻮت دردﻧﺎك و ﺑﯽ ﻗﺮار دﻟﻢ ﻣﯽ ﺷﻨﻮم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻮي زﻧﺪان ﺳﯿﺎه ﻣﻦ ـ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺑﯽ اﻟﻌﻼء در آن ﺑﺴﺮ ﻣﯽ ﺑﺮم ـ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﯾﯽ و ﻣﻦ از ﺷﺮم و ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ ﺧﻮد ﻣﯽ ﻟﺮزم. در اﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ، ﮐﺴﯽ ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﺪ ﮐﻪ »ﺑﻮدن« ﻧﯿﺰ ﻫﻤﭽﻮن زﯾﺴﺘﻦ ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎ اﺳﺖ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪه اﺳﺖ و اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﻣﻨﺰل اﺳﺖ؛ دﯾﮕﺮ ﻧﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺟﺮس ﮐﺎرواﻧﯽ، دﯾﮕﺮ ﻧﻪ آواي رﺣﯿﻠﯽ! ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ آراﻣﮕﺎه ﺟﺎوﯾﺪ ﻣﻦ اﺳﺖ و درد و ﺳﮑﻮت ﻫﻤﻨﺸﯿﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺟﺎوادﻧﻪ ﻣﻦ! ﺳﮑﻮت ﻧﻮﻣﯿﺪ و ﻏﻢ رﻧﮓ ﻣﻐﺮب آرام و ﺳﻨﮕﯿﻦ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﯾﺪ و ﻣﺮا ﻫﻤﭽﻮن »ﺳﺎﯾﻪ آواره اي در اﯾﻦ ﮐﻮﯾﺮ«، در ﺧﻮد ﻣﺤﻮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و آﻓﺮﯾﻨﺶ ﺑﺎز در اﻗﯿﺎﻧﻮﺳﯽ از ﺷﺐ ﻏﺮق ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺷﺐ ﭼﻨﺎن ﺑﺮ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﻫﯿﭽﮕﺎه ﺑﺮﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺧﺎﺳﺖ؛ ﮔﻮﯾﯽ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻪ دﯾﺮوزي ﺑﻮده اﺳﺖ و ﻧﻪ ﻓﺮداﯾﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﻣﻦ، ﻫﻤﭽﻮن ﺷﺒﺤﯽ، از اﯾﻦ ﺷﺐ ﻫﺎي ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن ﻫﺎي ﺳﺎﮐﺖ، ﺻﺤﺮاﻫﺎي ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ، وﯾﺮاﻧﻪ ﻫﺎي ﻧﻮﻣﯿﺪ، ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻫﺎي ﻋﺰادار و اﯾﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎي آﻟﻮده و ﻋﻔﻦ، ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺰم و ﻟﺐ ﻓﺮو ﺑﺴﺘﻪ از ﺗﺮاﻧﻪ، ﻟﺐ ﻓﺮو ﺑﺴﺘﻪ از ﺗﺮﻧﻢ، ﺳﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ دﺷﺖ ﺑﯽ اﻣﯿﺪ ﻣﯽ ﻧﻬﻢ şu anda ayak seslerini yüreğimin dertli kararsız sessizliğinde duyuyorum. ebul ala ile beraber yaşadığım benim kapkara zindanıma doğru geliyorsun; bense aczimden ve utancımdan titriyorum. benim bu olduğum yerde "var olma"nın da yaşamak kadar dayanılmaz olduğunu kim nerden bilecek. benim efsanem de bitti artık buranın son menzil olduğu kanaatindeyim. Artık ne bir kervanın çan sesi , nede bir yolcunun ayak sesi , yalnızlık benim ebedi istirahatgahım ,acı ve sessizlik ebedi yalnızlığımın ortağı.gün batımının umutsuz ve keder renkli sessizliği ağır ağır ilerliyor.,beni bu çölde avare bir gölge gibi kendi içinde yok ediyor.kainat bir kez daha gece okyanusuna daliyor.gece dünyanın üstüne sanki bir daha hiç kalkmayacakmış gibi çöküyor.sanki dün hiç olmamış ,yarında olmayacak,bense bir hayalet gibi bu sessiz dağ gecelerinden ,uykuya dalmış sahralardan ,umutsuz viranelerden ,yaslı mezarlıklardan pis kokuşmuş şehirlerden kaçıyorum.ağzımı şarkılara kapamış.terennümlere dudak bükmüş halde ,bu umutsuzçöle baş koyuyorum.artık biteyim diye